Sır Çölünde Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Gizle kendini, ey sır,
güneşin bile çözemediği bir harfsin sen.
Çölün ortasında suskun bir gül gibi
ne açarsın ne solarsın.

Ay, seni arar geceyle
kumlara düşen bir dua gibi.
Her adımda yankılanır
bir Mecnun’un iç sesi:
“Bu sessizlikte kim konuşur benimle?”

Rüzgâr, sır taşıyan bir elçidir
ve her tanesi
bir geçmişi fısıldar
görünmeyen bir kalbe.

Ben, seni ararken
kendimi buldum.
Çöl bendim, sır sendin.
Ve aşk,
birbirimize susarak yazdığımız
en uzun şiirdi.