Sıpa Şiiri - Abbas Paksoy

Bir yaz, bir eşek, yavru doğurmuştu.
Hamur’unu, eşek’le yoğurmuştu.
Sahibin ilk görene, verdi muştu.
İşte, o doğan yavru, sendin sıpa.

Doğunca, kalkıp emmeye başladın.
Çocukları, oyun’undan dışladın.
Ana’na sokularaktan, kış’ladın.
Kış’ın, ayaz’larda, üşüyordun sıpa.

Gelecek yaz, biraz daha büyüdün.
Kır’da, bayır’da, koşarak yürüdün.
Tekme, cirit atıyordun, hür'üdün.
Yazın keyfini, çıkarmıştın sıpa.

O kış, anandan da, ayrı yatmıştın.
Ümidin kırılmış, hepten batmıştın.
Acı’ları, biraz daha, tatmıştın.
Yaşamayı öğreniyordun, sıpa.

Yine, bir yaz geldi, kar’lar eridi.
Sahibine göre, kendin kâr idi.
Artık, iki yaş, yüke yeter idi.
Gayrı, eğitime, başladın sıpa.

Eğitimler bitti, alıştın yük’e.
Anan da yoktu, kendin gittin bük’e.
Bazen bağladılar, yanık bir kök’e.
İşte, böylece, eşek oldun sıpa.

Kış’ın, saman gerekti, hepinize.
Sahibin muhtaçtı, kuru firez’e.
Bari, yemeklere, olsun bir meze.
Diyerekten, ana’nı sattı, sıpa.

Çükü, anan, irişkit’e, gitmişti.
Tüccarla pazarlık, çoktan bitmişti.
Taa ilk güz’den, kasap halletmişti.
Kış’ın, ana’n sofra’lardaydı, sıpa.

Sen de, iki yıl’da, başladın, hizmete.
İnsanoğlu, on beş’inde, taze bir çete.
Paksoy'um sakın ha, dokunma et’e.
Kader diye, buna diyorlar sıpa.