Sinsidir Ölüm... Şiiri - Mehmet Özer

Bu sabah uyandığımda
Daha bir ağırdı omuzlarımdaki yük
Yataktan kalkamadım
Korktum
Taşıyamamaktan vücudumu
Öylece yattım biraz
Düşündüm
Kendimi inandırmaya çalıştım
Güçlü bir adam olduğuma
Nedenini bilmiyorum ama
Yirmi beşinde iken
Yetmişimde gibi hissettim
Bacaklarım tutmaz
Gözüm görmez kulağım duymaz oldu
Biranda
Ortalık kapkara kesildi
Bahçede oynayan çocukların
Sesleri gelmez oldu
Ağzımdaki tükürük kurudu
Yatağımın başındaki gül kurusu
Nedense bugün hiç kokmuyordu
Sonra aydınlandı birden ortalık
Ömrümde görmediğim kadar güzel
Ve bembeyaz saçlarıyla yanıma geldi
Ellerimi tutmak için uzattı ellerini
Tuttum ellerini
Sıcacıktı güven dolu bakışları
Elleri ellerimi
Bakışları tüm bedenimi ısıttı
Gel dedi
Gidiyoruz buralardan
İlaç içmeyeceksin artık
Damarlarından kan almayacaklar
İkide bir yatmayacaksın
Doktorun hasta yatağına
Ve artık kimse bakmayacak sana
Merhamet dolu bakışlarla
Her ne kadar kanserden öldü diye
Yazsa da mezar taşında
Ruhun özgürce dolaşacak
Evrenin sonsuzluğunda…