uyku tutmaz
her sabah erkenden
Sincan istasyonuna giderim
tren mirende beklemem hani
etrafı seyrederim
Sincan istasyonunda bahar
mis gibi hanımeli kokar
yayılır kokusu
burcu burcu buram buram
içim coşar
ayakta sırtımı duvara dayar
sizlere bakarım
gelip giden banliyö trenleri
sizlerde yer bulma telaşı
gözler yarı uykulu
kiminiz işçi memur
kiminiz okullu
hiç kimse konuşmaz susar
sessizliği
trenlerin mekanik gürültüsü
trencinin keskin düdüğü bozar
trenler alır götürür sizi
ben kalırım istasyonda
üç hatlı çelik raylar
güneşte parlar ardınızda
sonra simitçi bir çocuk
ağır ağır yürür
gelir sessizce yanıma durur
ikinci yoldan paldır küldür
istanbul ekspresi görünür
önümden geçer son sürat
rüzgarı yüzüme vurur
saçlarım savrulur
beni terk edişin gelir apansız usuma
bu köhnemiş yalnızlığım
deliye çıkmış adım Sincan istasyonunda
sırtımda sarı duvar
böyle yanar kavrulur dururum
ne olur kınamayın beni yolcular
yalnızım
tren seslerine sığınırım
Kayıt Tarihi : 1.7.2008 03:00:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ankara / Sincan istasyonunda birkaç kez gözüme çarpan ve dikkatle uzaktan izlediğim.....hiç tanımadığım ve hiç konuşmadığım delimsi bir adamdan esinlenerek kendi kurğuladığım bir şiir......2002
bu köhnemiş yalnızlığım
deliye çıkmış adım Sincan istasyonunda
sırtımda sarı duvar
böyle yanar kavrulur dururum
ne olur kınamayın beni yolcular
yalnızım
tren sesleriyle avunurum...
Derinlemesine bir gözlem, çarpıcı tesbitler, mükemmel bir kurgu.Duygularla ilmek ilmek örülünce işte böyle tekrar tekrar okunası , harika bir şiir olmuş. Yürekten kutlarım.Sanki Sincan İstasyononuna uğrasam , onca kalabalığın içinde elimle koymuş gibi bulurum O' nu...Kaleminiz hiç susmasın.Tam puan + ant.
Naime ÖZEREN
TÜM YORUMLAR (6)