Sin Şiiri - Osman Balkıs

İnsan yabana aşık olur
Ehlini sever belki
Belki orada cennet vardır
Ki bakirdir yaban
Altlarından ırmaklar akan
Berrak gök yüzleri
Zorunlu ehlimizdir kentli yaşam
Aşk ehlileşmeyen hayvan

Sezgilerin şeytanı olmaz derler
En duru bilgi çeşmeleridir
Suskunluğumuzda akar uzun zaman
Sen benim yaban yanımsın
Yitik yanım çoktan beridir
Uzaklara ve aykırılığa tutkum
Ah ne çok olmak isterdim
Tutkunun tutsağı bir kahraman

Bir mezarlık sükûtuyla mı geçmeliydi yaşam
Soğuk bir terleyiş korku ve hüzzam
Hâlbuki bak kımıl kımıl toprak
Dağda rüzgar özgür esmede
Özgürlük ruhuma saplanmış bir Çıdam

Mor menekşeler yakışır saçlarına
Kızıl saçlarına rüzgâr
Yaban gülleri kokusu tenin
Kalbimde kor ateş
Alev alev nar
Dağlardan bir tutam kekik getirdi bu adam
Yabana çağrı kokusu
Ölülerin sinde o derin uykusu
Göz kırpan bir aşüfte gibi cezbedar
Bana şöyle dedirtir:
Gök ve yer
Ateş ve su
Damar damar sevişmeyecekse
Gamzelerine göm beni
Kızıl saçların kızıl akşamlar
Kirpiklerin meşe gölgelikleri
Bozkırların yalnız serinlikleri
Dudaklarına yakın olmalıyım
Söze yakın
İçten içe hissedeyim hıçkırıklarını
Düne dair
Yarının korkularına

Yarın ben ölürsen yabana gömün beni
Bir meşe gölgeliğine
Kızıl bin akşamla örtün örtün beni

11/03/2015/ İstanbul