Sımsıcak Gönüller Şiiri - İbrahim Halil ...

Sımsıcak gönüller dönüşmüş buz parçasına.
En namahrem yerler çıkarılıyor nefis çarşısına.
İnsan denen en şerefli mahluk,
Gitmez olmuş en yakın dostunun bile yasına.

Sımsıcak gönüller bırakılmış yıllardan beri nadasa.
Çok değerli cevherler varken duygular işleniyor pasa.
Bülbüllerin şakıdığı güllük gülistanlıklar varken
Otağ kuruyorlar insanlar bir an bile, dayanamaycakları ataşa.

Sımsıcak gönüller kalmış manevi değerlerden uzak.
Binmişler şeytanın atına nefisleri ha bire kuruyor tuzak.
Yabancılaşmışız birbirimize uzaklaşmışız özümüzden,
Gizli eller bırakmıyor karalarımızı edelim kardeşçe ak.

Sımsıcak gönüller olmuş virane baykuşları tünetir.
Kendini bilmeyenler ha bire günah bataklığında günah türetir.
Bu üç günlük fani dünyada zar zor biriktirdiği hayırlarını,
İnce eleyip sık dokumadığı için bilmeden cahilce tüketir.

Sımsıcak gönüller kaybetmiş özelliğini kalmış öksüz.
Dünyaya hükmeden atalarımızın torunları kalmış dölsüz.
Ceylanımsı gözler yitirmiş görme özelliğini,
Ariflerin meclisinde yutmuşlar sanki dillerini olmuşlar dilsiz.

Sımsıcak gönüller ömürlerinin baharında olmuş hazan.
Kaçmış taamların bereketi boşu boşuna kaynıyor kazan.
Envai türlü nimetler içinde asi oluyorlar yaradana,
Ama bilmiyorlar ki bir görevli vardır her şeyi yazan.

Sımsıcak gönüller kalmış soluk soluğa kesilmiş kaskatı.
Bitap düşmüş şahlanmıyor kırbaçlamdığı halde gönül atı.
Ölüm anı aniden gelip çattığında,
İstesen de istemesen de geride bırakırsın şatafatlı hayatı.
16/Eylül/2009