Şimdi Yalnızca Kelimelerim Dokunuyor Sana

Şimdi yalnızca kelimelerim dokunuyor sana.
Benim gibi, yalnızca...
Gözlerin bir bir üstlerinden geçiyor yavaşça.
Dudakların adım için olmasa da,
kıpırdıyor adım adım geldiğin satırlarda.
Tüm çığlıklarımı yazıya aktardım şimdi.
Infilak sonrası ketumluk gibi bu.
Başkası okusa edebi anlamlar yükleyebilir
ama bir tek sen anlarsın edebilikten çok ebedilik uğruna yazdığımı
Yazmak, işte tek çıkış yolum artık sana...

Kaybettik değil mi biz şimdi?
Ne yaman bir kaybediş hem de; birlikte kaybedebileceğimiz her şeyi bu kaybedişte kaybettik.
Sıkamadın kalbinin dişlerini!
Ellerin ellerimden kayarken sıkamadın ellerimi.
Düne bir baksana...
Üzerinden geçerek yazmadık mı adımızı mutlu anlara?
Kazımadık mı?
Bugüne, düne, yarına daha nicelerini kaydetmek varken kaybetmek neden?