Şimdi Koynunda Uyumak Vardı

Şimdi senin koynunda uyumak vardı

Şimdi senin koynunda uyumak vardı
sessizce nefesini dinleyip, varlığına şükretmek.
Göğsünün ritminde küçük bir dünya,
kademe kademe çöken gecenin yumuşak haritası.

Gözlerinin derinliğinde kaybolmak vardı;
ışığın sabahı beklediği usul bir deniz gibi,
her dalga bir sır, her sır biraz daha seni anlatan.
Dudaklarına usulca aşkı fısıldamak vardı
kelimeler şeftali kadar sıcak, düşünceler hafifçe titreyen.

Sonra sadece seni izleyerek, zamanı unutmaktı;
saatlerin zincirleri gevşer, şehir nefesini tutar.
Parmak uçlarımda senin izi, bir yaprak gibi nazik,
ellerin benim dünyamı yeniden çiziyor, çerçevesi sen.

Senin soluk alışın, gecenin en eski melodisi;
ben o melodiyi nota nota öğrenen bir öğrenci.
Göz kapaklarınla kapanan kıyılar,
uğultulu bir şarkının içine saklanan limanlar.

Başını omzuma yaslarken, dünya incelikten örülür;
kokun, hafif ve bildik, geçmişin tüm kapılarını açar.
Bir an için her şey mümkündür: durgun bir deniz,
bir fincan kahve, belki bir mektup, belki bir şarkı.

Sabahın ilk ışığı bile usul usul yaklaşır bize;
perdenin aralığından süzülen umut, tablonun içine düşer.
Gözlerin, uyanırken, hâlâ rüya kokar
ben o kokuyu içime çeker, bir cenaze töreni gibi değil,
yeniden başlamanın sessiz sevinci gibi.

Konuşmadan anlaşmak vardı;
gözlerinle sorup, dudaklarınla cevaplanan kelimeler.
Gülüşün, küçük bir çocuğun elinde saklı bir fener gibi,
karanlığa saplanmış umutları aydınlatır.

Ve sonra, hiç acele etmeden,
zamanın kenarlarını birlikte ütülerken,
günlük telaşların kıyafetini katlarız, bir sandığa koyarız.
Sadece seninle kalmak o kadar basit, o kadar derin.

Ellerin ellerimdeyken, dünya mütevazı bir sırra dönüşür;
çarpıntılarımız bir ritim, adımız o ritme yazılır.
Seninle olmak, denizde sürüklenen bir yaprağın huzuru:
hiçbir yön aramaz, yalnızca suyun kucağını hisseder.

Gecenin hafifçe solduğu yerde,
senin nefesin hâlâ benim yanımda bir sıcaklık.
Uyanmak mı? Uyumak mı? fark etmez artık;
çünkü her uyku, senin varlığınla kutsanır,
her uyanış, sana dönmenin yeni bir sözü olur.

İşte buradayım koynunda, sessiz, minnetle;
gözlerin ufkuma harita çizerken, dudakların geçmişime şiir.
Zamanı unutmak değil mi en büyük lüks?
Ben bu lükse sahibim: seninle, sadece seninle

Söz : Mucize