Şimdi kalkıp gideceksin ya sen

Şimdi kalkıp gideceksin ya sen,
Hafif rüzgâr eşliğinde kirpiklerimden döküleceksin.
Savruk bir teselli olarak kalacak rağmenler.
Dünümün dolu umutları
Bugünüm boşalan hayalleriyle savaşacak.
Yenilecek ulan!
Şöyle adam akıllı yenilecek ‘belki’ler ‘keşke’lere.
Yüreğimin yelkenlerini avuttuğum rüzgârların dinecek,
Yaşlanacak sonbahar.
Üzerinde ki yaprakların sarılığını silkerek kalkacaksın ağaya,
Dimdik olacak omuzların,
Adımların dosdoğru,
İçin burkulmadan.
Ben saç uçlarıma kadar işleyen kırıklığımla kalakalacağım.
Bitecek!
Nerden başlamaması gerekiyorsa ordan.
Kopacak, incelmesine dahi izin vermediğim yerden.
Yırtılacak beyaz sayfanın boşluğu, yazılamayanlarla.
Gün aymayacak bir daha.
Güneş akşamdan kalma hallerle doğacak üzerime.
Gideceksiniz…
Aklına ne gelirse işte.
Hepiniz gideceksiniz.
Yalnızlığıma merhem kusacak şehir.
Yaralarım kalacak avuçlarımda nasırlı.
Ayaklarımın altında ki cennet cehenneme devşirecek.
Senden peydahladığım sevgilerim kalacak, yetim.
Bi bakacağım, Gitmişsin!
Kalkıp bakacağım
Cami avluları dahi kalmamış
Kundakta piç gibi kalan acılarımı bırakacağım.