Şımarık Bir İntihar Düşkünlüğü

balkonlarımız akşamlara hazırlanırdı

rüzgardan kaçmak imkansız

sokaklar boyu acılı bir bekleşmek bu

biliyorsun rüzgarlar acılaştırırdı

balkonlarımıza düşen rüzgarın sesini

çocuk seslerine banardık acılaşmamızı

kekre zaman aşımında kendimizle fuhuş yapardık

kimseye değil kendimize ihanetimizle örterdik

yaşamanın üstünü

ne kuş severdik

ne bulutların ilkyazsız matlığını

gülüşe gülüşe

anlam taşımazdık içeriye

odalar boyu şımarık bir intihar düşkünlüğü

aha ettik edecez diye ortalığı ayağa kaldırırdık

insanlar duymazlardı şımarıklığımızı hayra yorarlardı

bizse sek sek oynardık telefonlaşmalarımızda

mutsuzluğumuzla beslenirdik sokaklarla sürtüşmek gibi

yaylı tambur özentili akşamlıklarda

parmaklarının gidişi saklanırdı

rakı içerdim güya çılgınlığımızı içerdim

yanaklarının tatlı dinginliğinde uyumak isterdim

şiirler yazıp şarkılar söylerdim tutkusu ilkyaz eriği

yalnızlık çocuğum olurdu ellerimden tek tutan

ellerinden tek tutabildiğim

yalnızlıkla aramdaki rıhtımda

sevgilim olmayı bekleyen bir dolunay ağrısı

sensizliği eksik bir fırtınadan medet umardı

bulutlar keder mezesi olmayı bırakalı

asırlar oldu küçüğüm dolunay

yıldızlar ney taksimsiz

güneş flu

sen her şeyi bırak gecemize mehtabını bahşeyle

dinmesin çok sesliliği uzak ışıkların

denizin karanlığına kendimi bırakmak istiyorum

şımarık martılar çeksin sahile beni

sabah ilk defa suyla yıkanmış görsün yüzümü...