Şımarık Şiiri - Veysel Şimşek

Tek bildiğim ehli insan ağırdır,
İnsanda harbilik kalbinde sırdır,
Görgüsüzler rezil duymaz sağırdır,
Çok bilmiş ukala olur şımarık.

Öyle insan vardır şekermi şeker,
Bazı insan varki; tam bir sahteker,
Tersine gül diye dikeni diker,
Şeytandan ne farkı kalır şımarık.

Çıkarı uğruna huzuru bozar,
İyi huy edinmez şerriyle gezer,
Dost görünür dosta kuyular kazar,
Uslanmaz şerriyle kalır şımarık.

Dünyaya gelirken masumca gelir,
Doğar büyür günah şerriyle ölür,
Kendi eder sonra kendisi bulur,
Aslında herşeyi bilir şımarık.

Kendini büyük görer seni küçümser,
İnsanlara hiç yaklaşmaz iyimser,
Arkandan kuyu kazar yüze gülümser,
Kendini akıllı bilir şımarık.

Düşünse ölüm var insan ayırmaz,
Bilse şımarıklık karın doyurmaz,
Veysel der ki; Her ana cahil doğurmaz,
Sonradan hep böyle olur şımarık.