Evet özlüyorum bazen, ki nasıl özlemeyeyim.
Hani kokusu burnumda tütüyor
İstanbuldayım farzı misal Kadıköy rıhtımı
Denizin kayalara vuruşu, yosun kokusuna karışan simit kokusu
İçine çekersin hani doyasıya, ki bir daha ne zaman gelirim diye diye
Tamda öyle özlüyorum
Ve bitti sonunda
Gözlerin aydın, umarım hayatın karanlık geçer sevdiğim.
İstediğin her şeye sahipsin artık, bensizsin.
Hatırla !
Kaybettiğin her şeyin varken, yanındaydım.
Elini uzattığında nasıl ilk bırakan bendiysem, ilk tutanda öyleydim.
Eylül geldi sevdiğim
Hadi al kareli battaniyemizi, koltuğumuzda seni bekliyorum.
Elimde Oğuz Atay, tutunamayanları anlatıyor.
Bilirim bize göre değil, nasılda tutunduk değil mi birbirimize.
Ama olsun, okuması keyifli gelecek sana bu dizeleri.
Şömine köz yapmış, gelirken bir iki odun alıver bahçeden.
Yine mi sana çıktı tüm kapılar,
Hayır olamaz.
Ellerim titrerken çalmıştım oysa ben.
İçimde soğuk bir kış gecesi
Kar taneleri nasılda burnuma konuyor, görmelisin.
Üşüyorum, ısıt beni.
İçimden ne zaman bir iyilik yapma arzusu geçse,
Bütün kırlara kendimi koşturmak istiyorum.
Bütün boynu bükük çiçekleri ellerimle kaldırıp, güneşe çevirmek.
Habercisi olmak istiyorum mesela mutlulukların.
Hiç kimseye ‘’gözün aydın’’ demedim çünkü.
Birileri gibi olmayı da istedim çoğu zaman
Sizin için son kullanma tarihim dolana kadar ''İyiyim''
Beni kullanamayacağınızı anladığınız an, ki bunu anlamanız çok uzun sürer ki buna ben karar verebilirim, işte o zaman kötülüğümden dem vurabilirsiniz.
Çok uzun yıllarca kendimi kendi rızamla sizlere kullandırtmışlığım var evet, farkındayım.
Ki farkındayım da sizi nasılda memnun ve mutlu ettiğimin.
Nasıl güzel mi böylesi? Beni her kullandığınızda, her menfaatiniz bana doğru yürümeye başladığında, size koşarak gelmemden de memnunmusunuz?
Daha siz, bana ihtiyacınız olduğunda ''acaba'' derken, benim size kendimi altın tepside sunmamdan memnun musunuz?
Geçti.
Sanıyorlar.
Çabuk atlattı, fazla incinmedi, fazla ağlamadı…
Oysa öyle değildi, nasıl ki her gördüğümüz, her düşündüğümüz gibi ‘’mutlu’’ sandığımız mutsuzlar, işte bende onlardan biriydim.
Gözlerim her kapanmaya, beynim her düşünceye, ellerim her ekmek doğramaya uzandığında hatırlayarak, iç geçirirdim…
Sonra ver elini suratsız bir surat ifadesi. Vur gitsin kapı pencere, tas tabak…
Bir yalnızlığa bindim gidiyorum
Sonu varmadı varacağa benzemiyor
Nereye kadar sürecek bu tufan fırtına bilemiyorum
İçimde oluşan doluları kara dönüştüremiyorum
Atamıyorum .. Uslanamıyorum
Biriktiriyorum.. El birliğiyle hapsettiğim yaşlarımı dostlar sağolsun demek için biriktiriyorum .. Geç kalacak bir geleceği hayatımda istemiyorum .
Tamda rayına yeni oturmuştu hayatım, ne bir eksik ne bir fazla.
Olması gerekenden kat kat kıymetli, tahmin edilenden çok daha fazla.
Ah birde şu insanoğlu şaşar da beşerde olmasaydı. Gün gelir herkesi affedersin, ama tortusunu nasıl sileceksin. Gün gelecek herkes tarafından sevileceksin, ama bunu hak ettiğini nereden bileceksin.
Hangi teraziye göre tartacağım, doğru ve yanlışlarımı.
İçgüdülerim mi, hislerim mi yoksa mantığım mı yardım edecek bana
Kendimi sakin bir koyda bulmayı mı arzuluyorum, yoksa çılgınca bir seyahatin ortasında mı? Bilemiyorum.
Bu nasıl bir girdap ki böyle nereye dönsem hep birileri.
Yanlız kalmak istedikçe, inadına inadına etrafımda pervane insan elleri.
Sanmayın ki hepsi bana deli.
Hepsi bende akıllanan birer zırdeli.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!