Silüetler 2 Şiiri - Ozan Oğuz

Ve silüetler doğar aydınlık yavaş soluduğunda
Mavi gitgide ağırlaşırken ve göğe kızıl bir örtü çekilirken,
Paradoksal bir gerçeklik yaratılırken biçimsiz boşlukta:
Düsüncelerle konulan her bir noktanın kâinata kavuşumunda...

Eski bir fotoğrafa bakar gibi, bir anı hissettirir;
Özlemin ışığında soluk kalırken yarınlar
Andan ve zamandan bağımsız olarak;
Umut dışarıda bir yerde yolunu beklerken
Belki de yolun en sonunda...

Yola çıkmadan, öngörülmeden,
Bilinmedik o denize açılmadan evvel
Silüetler öylece bakakalır ardında
Milyonlarca parıltı kucaklar seni
Ve gök kızıldan örtüsünü yoluna serer
Bir bir çözülür düğümler veda ederken karaya:
Sarıp sarmalayan umudun ve seyir eden martıların yoldaşlığında...