Silsile Sarmal Şiiri - Seyfi Karaca

Duvar gibi çökersin
Rüya bir uzak diyar
Yabani
Dudağın diyemedipi suskunlukla
Bakracın salındığı kuyunun çekip götürdüğü sarmal kaçağa
İplik iplik bağlanıyorsan belki yitiğe belki yalnıza
Ne çok çığlık getirmiştir rüzgar sana
Yağmur bardaktan boşanırcasına , ırmaklar nice çağıl çağıl sır
Çiçeğe durmuş iklimlerden dağa bayıra kanat uçurmuş bal böcekleri gibi
Yaşama sevincinin solgun yaprakları aradında kuru bir dal sesi gibi eskiyen kırgın küskün yol çatağındaysan
Anla ki
Boş bırakmaya gelmeyen birbirine bağlı sarmal silsileden
Derdin teslim aldığı zorluklara yenenilmeksizin akıl fikir hayal ve vicdan yürütebilme yeteneği
Ve direnç gücüdür aşk..
Derdin sızısı gibi
Ve acının sancısına
Pervane olan hoyrat öpüşleriyle rüzgarın ömrü üzülüp örselenen çal çiçeklerle ilmin rsasına kılavuz
Karda çamurda güneşlendikçe eriyen soğuğa topraktan hissedar
Kül rengi duvakların yalnızını ve kimsesizliğini sinesine sardığı
Bilenler anlamaz
Anlayanlar hiçliğe susar
Her şey kendi zıddını arar sorar döner dolaşır ve dönüşürmüş deseler de
Bilinmezin içindeki derinliktedir darda zorda gizde saklı ne varsa, her şey hiçtir hiçse her şey
Demiş olsalar da her bırakıp terkettiğin zaman dünya bir kapı
Sonsuz sokak
Fitili yanmış tükenmiş çıradır
Bir tadımlık neşeden ve kederden aynaların bilip bilmediği
Yaşanmışlıkları kıvrımlı dönüşlerde, duvardaki resimlerde sisli pencerelerde ve kafası dağınık masalarda
Sızlayan sancılardan dışarı baktığında güneş batıyorsa gün bitiyorsa gide gide gözyaşlarına sığınmışsa hani
Dünya mektebini sürgünlere saran yağmurun seyridir her yerden sonra dert ortağı insana
Mektuptaki baki selam sabahtan

Ocak /25