Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Aşkın yıldırımı düşmüş ağaca
Sarıldım, safrasını atmış gönlün kanadına
Mutluluğum süzülürken, Istanbul'un saçlarında
Tek tek yandı yalnızlığın sokak lambaları
Işığında dalgalandı su birikintileri
Gölgemi aradım, yoklukta
Sadece duygularımın raksı vardı bulutta
İşte o an ' insan ' düştü gönül salıncağıma
Prangasız, kilitsiz...tam teslim
Aşk olup karıştım soluğuna
harkulade olmuş bitanem on puan sana yetmez göktekı yıldızlar kadar puanların olsun .....
Gölgemi aradım, yoklukta
Sadece duygularımın raksı vardı bulutta
İşte o an ' insan ' düştü gönül salıncağıma
Prangasız, kilitsiz...tam teslim
Aşk olup karıştım soluğuna
Merhabalar;
çok güzel dizeler,kalemin ve yüreriğin daim olsun Neşe hanım.
sevgilerimle...
Kendini zorladığını hissettim.
Çok uzatmışsın be Gönül Kadın
İlk görüşte aşk olmaz dedirtiyor.
İşte o an ' insan ' düştü gönül salıncağıma
Prangasız, kilitsiz...tam teslim
Aşk olup karıştım soluğuna
çok güzeldi yine.............akıcı ve hoş......saygılar
Baştan aşağı bütünlüğü korunmuş,akıcı,zevkle okunan,yürekten dökülen aşk dolu sözlerle bir nefeste okunan çok güzel şiir.Yüreğinize sağlık,tebrikler ve tam puan
Tek tek yandı yalnızlığın sokak lambaları
Işığında dalgalandı su birikintileri
Gölgemi aradım, yoklukta
Sadece duygularımın raksı vardı bulutta
İşte o an ' insan ' düştü gönül salıncağıma
Prangasız, kilitsiz...tam teslim
Aşk olup karıştım soluğuna
Harika bir betimleme.
Enfes bir çalışma.
Yüreğiniz dert görmesin.
Saygımla efendim
İksir yudumlamış gibi mutlulukla yıldızın bir göz kırpışında aranır bazen özlem... Tebrik ediyorum.
Kaleminize sağlık efendim
En son gönlüme geldi sıra
Damla damla ağırlaşmış sevdanla
Tutunmaya çalıştı son bir çırpınışla
Aşkın yıldırımı düşmüş ağaca
Sarıldım, safrasını atmış gönlün kanadına
Mutluluğum süzülürken, Istanbul'un saçlarında
Tek tek yandı yalnızlığın sokak lambaları
Işığında dalgalandı su birikintileri
Gölgemi aradım, yoklukta
Sadece duygularımın raksı vardı bulutta
İşte o an ' insan ' düştü gönül salıncağıma
************************************************
Prangasız, kilitsiz...tam teslim
Aşk olup karıştım soluğuna
Uzun gecelerin soluksuz heyecanlarında yeni ufuklara yelken açmak isteyen yürek sesi ne kadar berraktır. İç sorgusunu yaparken yalın, duygular sahipsiz, fırtına öncesi sessizliğinde diri dipdiri duygu ırmağı dağın yamacını delmek üzere. Sadece gönül seherinin ilk aydınlık ışığını bekliyor. Tan yeri ağarırken ilk ışık vurduğunda kızılla siyahın armonisinde ağır ağır aydınlanır tebessüm. Umut var ya umut, işte yelkeni üfürecek esinti. Ne kadar direnirse o kadar esinti yüreğe.
Tebrikler, güzel ve anlamlı bir çalışma. Özellikle son iki dizeyi vurgusuna binaen ayrı tuttum. Zaten bütün gecenin esrarı bu iki sözcükle kenetlenmiyor mu?
Yüreğine, kelamına ve kalemine sağlık sevgili dost.
Selam ve sevgiyle.
İşte o an ' insan ' düştü gönül salıncağıma
Prangasız, kilitsiz...tam teslim
Aşk olup karıştım soluğuna
O güzel yüreğine hep sevgi düşsün. Selam ve sevgilerimle.
Bu şiir ile ilgili 19 tane yorum bulunmakta