Sıkıntıya Tat Veren Gelecek

gümüşî ve alımlıca geliyor sokaklar üstüme
iş günlerine daha yakın bir ruh halindeyim de
alık alık şarkılar geçiriyorum ya içimden
otobüs kuyruklarında yaşlı teyzeler amcalar
ağbi olmuşum bir de elimde küçücük poşetler
tulum peyniri az tuzlu siyah zeytin rize çayı
ama kalbimi yoran senin gülüşlerini özleyişim...

ey sıkıntıya tat veren gelecek
ağustosu da yedik ağaçların dost hışırtılarıyla
kısalıyor güneşin boğazımdaki parmakları
çoğaldıkça eylül saçlarımdan kirpiklerime
ağırlığı artacak akşama doğruların da
yokuşlarda daha bir gayretli emekçiler
heyecanımın sarısındasın hâlâ ve sen
yazılmamış romanımdaki muteber sevgili
ha ha ha ağlamak böyle güzel bir şey işte
gözyaşlarımın tuzuyla anıyorum ayva tüylerini...

göğsümü daha da içerimi kıymıklarken
telaşı sokak çocuklarının
bu defa ben ellerinden tutuyorum umudun
parklar kimsesizlerin ana kucağıyken
derdimin ortağı caddelerde sürüyorum izini
seni her an daha değişik sevmenin
sıkıntıya nasıl da tat geliyor
güzelleşiyor gelecek
uy
ne güzel bir hayat bu
bu ne güzel kent
şu evren
insanın bitmez tükenmez güzelliği
bu en doğal çılgınlık
biteviye sevmek
sevmek
seni...

şimdi sıkıntı
bir ağaca ağır gelen kendi dalları gibi
hayat için ve hayatın içinden
içten ağlamaklı
kalan gülüşlerinle
bentler kuruyorum gönül taşkınlarıma
hicranımın ufka uzayan uçlarını buduyorum
kekremsi nefesindeki son istekle...