Sıkıntı Şiiri - Zafer Susoy

Bu eski ve dar sokakların hayhuyunda
soran ve dinleyen iki çift gerçek gözün ihtiyacında
içim acıyor aslında hiç yaşamıyor oluşuma.
Sırtıma kadar batıyorum trafiğin telaşına
yok oluşa gevşiyorum tütünden sığınakta.
Ben şımarık bir evhamdan değil
doğduğum şehirde kimseyi tanımamaktan söz ediyorum.
ve rüzgar,
rüzgar gövdeme sıkıntı şiddetinde esiyor
Ziyaretçisiz penceremin kıyısında
bir mum eriyor
gece boyu sarı sokak lambalarının dibinde
aşina duvarlar yetişiyor.
Yazık, yaramaz bana artık mevsimler,
karmaşık isteklerime sonbahar bile vız geliyor
O halde ayrılmasın dağlar
onlara azamet katan umutsuz kışlardan.
Yaşasın her yaz acının terk ettiği kumsal,
su altı sırlarını ona hediye getiren kabuklarıyla
yaşasın bahar çamaşırları da,
bahçemdeki bahtiyar salınışlarıyla.
Ey mehtap gecenin hakimi,
parla üzerime ve kara dalların kıskacına göster beni.
Ey gece karart beni ateşli ahların siyahıyla
Ey renksiz heykeller açın sırlı yaşantınızın kapısını bana.
Ey şehir sal beni bir leş gibi unutulanlar deryasına.
Ey büyük felek bir ok sapla yüreğin ortasına,
götür onu rahatlığa