Şikayetsizim Şiiri - İlyas Kaplan

ben hüzün
ben gam
ben efkarım

kalbe doğan ilhamın ilk aydınlığında başladı gün
bir rahlenin önünde
bir ney üfleyişiyle
boşluktan kopup da teker teker
bir şelale gibi dökülürken
bir kağıdın üzerine
harf hacminde
ses suretinde
kan kırmızı
benim

kimi deniz mavisi
kimi papatya rengi
duvarda sülüs besmele
üzerine düşeceği yeri bekleyen
mor benekli menekşe ebrusu
öyle bir yerde tutulurken
ne bir adım ileri
ne de bir adım geri
öylece düşen bir nefeste
benim

ölüm fermanım
bir çığırtkanın dudaklarında
yankılana yankılana yayılırken etrafa
yer çekimsiz
önünde ismim
arkasında suretim
ayrılığa açılan bir boğum ses
bir kez daha
geçilen o yol
gidilen o menzil
benim

bir yanda asma ağaçları
tane tane
mor ve eflatun
bir yanda kırılan kalbim
bir yanda kalbimin kırılan parçaları
her biri bir kalp
bir yanı aşk
bir yanı cezbe
bir yanı coşkun alevler
cehennem gibi yanan benim

bir yanım arşta
bir yanım arzın yedi kat altında
ıssız
sessiz
sakin
o kör karanlık benim

mevsimlerdeyim
günsüz
gecesiz
neler görmüş
ne hadiselere tanık olmuş
bin kez daha
suskun
şikayet etmeyen
benim

ben hüzün
ben gam
ben efkarım

hemzem elife
elifim lama çıkarken
dem dem
ya şah
ya köle
bir yüzüm yasaklı
bir yanım sonsuza özgür
yurdundan sürülmüş
toprağından kovulmuş
benim

sesim kesik
lalım sağırım amayım
şikayetsizim
yazgıya boyun eğmiş
kalbi oyulan bir neyim
nağme nağme
boşluğa üflenen
benim

gözyaşım yok henüz
yüreğimden damlayan ses ah-ı zarım
günahkar bir ademim
tek bedende
bir tek ruh
bir tek canda benim

basitten karmaşığa doğru
yeni terkipler
farklı ibareler
bilinmedik manalar
olanlar olmayanlar
kimi zaman hayret
kimi zaman zayi
geçmişten bugüne gelen
benim

tevekkeltü alallah diyerek
her yeni bahar
sevgi diken
umut besleyen
manevi iklimlerde
arınan dirilen ve yenilenen
gönül odacıklarını aydınlatan
bir ışık
bir kandilde
bendim

sırlıktan çıktım
aşikar oldum
yolum açıldı
dört bir yana karanlığa dağıldım
geçtim o meçhul şehrin kapılarından
ilk adımı atan
ilk kapıyı açanda
benim

gözlerim kamaştı
hiçbir şey göremedim
dışarısı önce bahardı
derin mavi ve coşkun ırmaktı
suydu
ışıktı
sel gibi akan
benim

her dem
bambaşka bir alemdi
bir yangın hengamesi
gül renkli alevler raks ederken
vakit yanma vaktiydi
gül mevsiminde kül faslıydı
dem dem
ahlarla yükselen
benim

redfer