Şiirsel Hikâyeler Kimsesiz Çocuk

Lapa, lapa karların yağdığı bir gün idi;
Bembeyazdı sokaklar… Saçaklardan buz indi…

On bir- on iki yaşı… Oturmuş bir köşeye;
Yırtık, sökük mintanı… Onda yer yok neşeye…

Yakasına sımsıkı sarılmış gömleğinin;
Yememişti daha bir lokma, bir öğün…

Mahzun bakan gözleri açlıktan görmüyordu;
Yarı çıplak vücudu soğuktan titriyordu…
……………….
Bazen: İnce tebessüm dudaktan türüyordu;
İnce, ince hayaller belikli görüyordu…

Derken: Gözleri daldı o bembeyaz karlara;
Gözlerinden; Bir ışık saçıldı ufuklara…
…………………
Sımsıcak bir sobanın yanı başında idi;
Masada et, süt, ekmek… Aldı, hepsini yedi…

Tatlı, şirin bir anne… Atıldı kucağına;
Dayadı yanağını, o tatlı yanağına…

Sevgi ve şefkat ona çok mutluluk vermişti;
Böyle sıcak bir yuva ömründe görmemişti…

Bir ara annesinin dizlerine uzandı;
O küçücük eliyle, anne elini aldı…

Duymamıştı bir yaşam, böyle tatlı bir duygu;
İçini sardı birden, sımsıcacık bir uyku…

Kıpırdadı bir ara.. Asi geldi uykuya;
Kapladı benliğini kap karanlık bir rüya…

Baktı: Uçuşuyorlar… Rengârenk güzel kuşlar,
Kulaklarında idi o tatlı cıvıltılar…

Peşlerinden bir, iki.. Koşarak adım attı;
Her şey silindi, gitti… Dünya karardı, battı…
……………………
Ordan geçerken biri: Beş lira attı yardım;
Uzaklaştı yanından huzurla; Adım, adım…

Hayli zaman geçmişti… Hava da kararmıştı;
O kimsesiz yavrucak, öyle yata kalmıştı…

Mehtap boy göstermişti… Her taraf olmuştu buz;
Ayın ışıklarıyla, hava kesici ayaz…

Oradan: Birçok kişi, titreyip koşup gitti;
Onu kimse görmedi? Gören atık zannetti…

Oturduğu köşede öyle kala kalmıştı;
O körpecik vücudu kaskatı buz olmuştu…

Taze yağan karlarla üzeri kaplanmıştı;
O karların altında öyle kala kalmıştı…

Sade kaldı köşede bir tepecik… Bir anı;
YufKA’nın yok olmuştu o küçücük insanı…

YufKA