Şiirli Kahve Şiiri - Zeynel Ramazan Eloğlu

Epey vakit olmuş oturmayalı seninle
Şöyle iki mısranın belini kırmayı
Boş mutfağın duvarinda sesimi yankılatmayı...
Gerçi vazgeçilmez gibi duruyordun sen de
Eee işte hayat böyle bir maraton
Ani parlamalarla bitecek gibi değil
Gelecek derdi, aş derdi ve de ölümler derken
Kesiliyorsun arada bu uzun mesafede
Ama ben de herkes gibi alışıyorum
Ayın bilmem kaçında bilmem ne gecesinde
Nenem misali elinde yasinle anmak gibi dedemi
Unutmuyorum vesselam ama alışıyorum.
Öyle unutamıyorum, "üffff her an özlüyorum ulan!" hallerinde değilim
Ki olanlarda ne kadar samimi bilemiyorum
Ama ben sana diyim
Olan biten ruhsuz bir normalleşmek
Ruhsuz ve çaresiz bir panzehir!
Yarama şifa niyetine sürülen kahve tozu gibi
Yüreğimi büzüp kurutan zoraki bir çaresizlik.