Şiirlerim Benim Evlatlarım

Yüzlerce evladım oldu bugüne kadar
Kimi tan vakti, kimi şafak vakti dünyaya geldiler.
Ansızın birer birer hayatıma girdiler
Kimi zaman ismini bile hatırlayamadıklarım oldu
Kalemimden boş sayfalara döküldüler
Her biri benim bir parçamdı
Sayfalara bile sığdıramadım onları
Artık her birinin bir ismi olmalıydı
İsimlerini özenle seçtim
Dost dedim, aşk dedim, acı dedim
Gözyaşı dedim, yağmur dedim, deniz dedim.
Martı dedim, yalnızlık dedim, ihanet dedim
Gece demedim, gündüz demedim
Kar demedim, soğuk demedim, fırtına demedim
Onlarla iken açlık nedir bilmedim
Kendi ellerimle büyüttüm bugünlere getirdim
Zamanla avuçlarımdan usulca kayıp gittiler.
Başka yürekler de buldum onları
Gördüğüm de tanıyamadım, inanamadım
Onların başka anne ve babaları vardı artık
Sahiplendiler benim gibi
Kendilerinden bir parça gibi gördüler
Her biri için birşey söylediler
Kimi kaşını beğenmedi, kimi gözünü
Kimi de hayran kaldı evlatlarıma
Ben her geçen gün onları yeniden dünyaya getirdim
Ve yeniden büyüttüm kendi ellerimle
Daha iyi bir şekilde çıkardım insan içine
Bir anne olarak üzerime düşeni yapmaya çalıştım
Şiirlerim benim evlatlarım...
Hayatımda en çok anne olmayı istedim
Ben anneliği onlarla tattım
Hiçbir zaman babaları olmadı onların
Ben onları tek başıma yetim büyüttüm
Şiirlerim benim evlatlarım...
Onlar size emanet dostlarım