Şiirine Red Almış Şair Hüznü

Kaç harf bastım yerin yedi kat dibine,
Ben bastıkça göğümde inledi şiirin can acısı.

Kaç cümle yazdım,
Kaç cümle silindim hayattan.
Tutturamadım yaşamanın kafiyesini.
Yıldızlı gökler altında alkışlanan
Cümlelerim olmadı benim.
Kaç sabah burnunu koluna silen bir çocuk gibi
Kaçtı gitti
Şehrin merhametsiz kaldırımlarından şiirlerim.

Bazı vakitler
İlham perimin kanatlarını yeminlerle düğümlerim.
Uçma, derim.
Uçmaya başlasa bilirim;
Odanın içinde savrulan
Cümlelerin tozlarından yanacak gözlerim.
Ne zaman çarpsa kanatlarını birbirine;
14 yaşında bir kızın
Oyuncak beşiğinin gıcırtısını dinlerim.
Bir boş beşik
Sallandıkça gıcırtılar dolar beynime.
Sallandıkça, cümleler büyütür şiirin rahminde.

Gece olunca,
Karşıdaki bakkalın kepenkleri iner şehrin gözlerine.
Eskiyen yerlerinden kepenklerin
Bir fakülteli kız kahkahası sızar,
Mahallenin en delikanlı yerlerine.
Bir baykuş konar pencereme,
Hayret eder böylesi cümleleri şiirime konuk edişime.

Yaşamak diktiğim saksılarda
Isırgan otu bitirmek gibi huyları vardı hayatın.
Hayat, bir huysuz bahçevandı
Benim toprağa en acemi olduğum yerde
Farklı kılıklara girer
Kamufle acılar bitirirdi kahverengi göğsünde

Annemle birlikte yaşamayı koparırdık
Toprağın elinden.
Koparır bir yük yapardık sırtımıza.
Yükün altına serdiğimiz ip;
Bir acı dilli yılan olur,
Uzanır giderdi ömrümüz boyu...
Ömrümüz boyu yaşamak otunun acısını
Taşıdık sırtımızda
Sivri dille yenilmiş,
Kızarmış omuz başları,
Nasır tutmuş acılarla...

Her sabah 5.45 treni kalkardı odamdan.
Beynime dolardı;
Yorgun
Gürültülü
Raylara arkadaşlık etmekten sıkılmış sesi.
Gün boyu emek karası duman,
Dolaşırdı ciğerlerimde.
Akşama doğru turuncu bir haberle
Uzaklardan görünürdü.
Gün geceye teslim ederken nöbetini,
Hep bizimdi;
Şiirine red almış
Taze şairlerin hüznü...