Şiirin Sonu Ne Kaldı Bize Söyleyecek

Zorlamadan yürek
Yaz demeden kalem
Yazdırmıyor şiir kendini
Ne zaman yıkıp taşarsa
Duygular bendini
İlham denilen şâki
Veriyor yaz diye ilk emrini
Bir membaı var
Bir de mecrası
Hepsinin ayrı hikayesi
Hepsinin ayrı macerası
Kimi gül yaprağı gibi
Yumuşak narin
Kimi karlı dağdan
Haşin serin
Kimi kör kuyulardan da derin
Kimi sevdalı ahu gözlü güzele
Kimi kaybetmiş baharını
Ağıtlar yakıyor
Hazanla dökülen her gazele
Ne mümkün kalem oynatmak
İlham belki de
Tavlada dü-şeş atmak
Nasıl ilk düğmeyi
Yanlış iliklersen
Hepsi yanlış gidiyor
İlham yol kesiyor
Yüreği şöyle bir tıklatıp
Çekip başını gidiyor
Uyku artık haram
Kıvran dur boş yere
Kesildi mi bir kez çağlayan
Çölde okyanus görünür
Kurumuş bir dere
Düşünürken nereden başlayıp
Nerede bitirsek
Kesilir damarından kan
Ellerin yetmişlikten de titrek
Ayağın yerde değil
Aklın başında
Teselli bulduğun olur
Akan gözyaşında
Bir garip şairdi yazarsa
Ne mutlu mezar taşında
Yazılmıyor işte; yazacağım demekle
Olmuyor;
Belki rastlarım diye ilhama
Sağdan yürümekle
Bir doğum sancısı bir diş ağrısı
Bir göz seğirtmesi
Bir yürek sıkışması
Velhasıl binbir emekle
Desene atılıyor ilk düğüm
Başka mutluluğa ne hacet
İşte o andır şaire düğün
Kutlu bir doğum
Bir yeni başlangıç
Nasıl çamurdan örerse
Yuvasını kırlangıç
Şair de örmeye başlar gönül ağını
Kumdan kalesini
Üflesen uçacak domino taşlarla
Bazı destan dizer
Bazı şarkı,şiir olur
Bazı yürek burkan
Boğum boğum hıçkırık
Gözyaşı ağıt olur
İple çeker kör kuyulardan zamanı
Sabahçı kahvelerinde
Kimi meyde arar ilhamı
İzbe meyhanelerde
Umut olur nağme nağme
Dökülür çoban kavalından
Seslenir dağa taşa
Kurda kuşa
Su serper yanık yüreklere
Nafiz’in Çeşmesi’nde
Ahengini bulur, ses alır
Kıratın kişnemesinde
Türkü olur ana sütü gibi
Ak, helal, temiz
Dadaloğlu’yla dağlar padişahı
Pir Sultan’la gider şaha
Necip’le döner en son Allah’a
Şöhreti de ateş nefreti de
İptida edip Necati’de
Buldu Kaf dağını Bakî’de
Nef’î’de, Nabî’de, Fuzulî’de
Kemal’e erip Kendi Gökkubbemiz’de
Akif’le yıkıp bendini
Nazım’la kükreyip coştu
Derya içre deryayı bilmez; biçare gönül
Yetişmek için mahşerin atlılarına
Peşi sıra hep nafile koştu
Şiir onlarla şiir, onlarla anlamlı
Onlarla güzel onlarla hoştu.

haziran
2005 etimesgut