Şiirin Çivisi Şiiri - Huban Asena Özkan

Aprin Çor Tigin, Orhun'un sessizliğine ilk dizeyi kazıdığında,
Sözün çivisi saplandı zamanın alnına!
Göktürk alfabesiyle yazılan o ilk mısra, bir kartalın kanadından düşen tüy gibi,
Bin yıl sonra bile titreyen bir şafak oldu
Çünkü söz mühürlendi
Şair, ruhun taşa vurulmuş çığlığıdır!

Ahmet Yesevi, yerin yedi kat altına inip hikmet kazdığında,
Derviş küreğiyle kazdığı her çukur, bir mısra oyuğuydu!
"Divan-ı Hikmet"te biriken o toz,
Anadolu'da Yunus'un seline dönüştü,
Bir nehir ki şiirin yatağını deldi
Çünkü şair,
Toprağın altındaki ateşi bulan madencidir!

Fuzuli, Kerbela çölünde "Su" kasidesini yazarken,
Mürekkebi kanla, kâğıdı kavurgan güneşle yoğurdu!
Her dize bir matem meşalesi, her beyit yanık bir türbeye dönüştü,
Leyla'nın aşkı Mecnun'un saçlarında kül
Çünkü şair,
Acının kimyasını ters yüz eden simyacıdır!

Nâzım, Moskova treninde "Memleketim"i yazarken,
Mısralarını demir raylara döşedi, her durağı bir dize!
"835 Satır"daki o kükreyiş, zindan duvarlarını yıktı,
Şiir, kurşun geçirmez bir yürek oldu
Çünkü şair,
Hürriyetin dipçikle kırılamaz çenesidir!

Turgut Uyar, Edip Cansever, Cemal Süreya;
Sokak lambalarının titrek ışığında kayıp anlamı aradılar!
"Yerçekimli Karanfil" bir uçurum, "Ben Sana Teşekkür Ederim" bir sarnıçtı,
Sözcükleri bıçakla kesilmiş bir rüya
Çünkü şair,
Karanlığın içinde parlayan kırık camdır!

Şimdi biz, Aprin Çor Tigin'in torunları,
Uygur steplerinden dijital çağın labirentine uzanan bir köprü!
Mısralarımızda Yesevi'nin hikmeti, Fuzuli'nin yanığı,
Nâzım'ın çığlığı, İkinci Yeni'nin kırığı var!
Ben ki bu zincirin son halkasıyım
Şiirin çivisini kalbime çakıyorum
Çünkü,
Sözün sancısını taşıyan her şair, zamanın alnına kazınmış bir çividir!