Platonik Bir Ölümdür Yaşam

Elleri soğuk adamlar geçer,
gözleri matem ambarlarına benzeyen kadınların ömründen
Şakağına ayaz vurmuş kuşların donuk bakışları arasından
sarımtırak bir bahara doğru upuzun bir kış gibi

Bir yorgunluk kahvesi eşliğinde
Acılarına kan kurusu bir inatla tutunmuş adamlar vardır
Yüreklerine dizilmiş gam dağları arasından
göğe doğru yükselen kaç keşke geçer

Hep yanmaya talip olan pervanenin vuslatı
bir mumun cehennemidir
Oysa en acıklı ezgiler
güftelerine hazan dokunmuş şarkılar eşliğinde
efkâreye tutulmuş rüzgârın feryadından geçer

Sevilip sevilmemenin kıskacında
yaprakları koparılmış papatyanın yazgısıdır yalnızlık.
Her kopuşta kaç ayrılık, her ayrılıktan kaç ihtimal vardır
O yüzden aynı acıyla aynı yerden vurulmuş,
aynı yerden ayrı zamanlarda nice sevgililer geçer

Yabancı bir tanıktır ıstırap...
Burçlarını göğe doğru yükseltmiş şehrin gürültüsünü yararak,
bir siren sesi eşliğinde
karanlığın böğründen nice acılar geçer

Kumdan kalelerin ardında siper edilmiş umutlar vardır
Hüviyetine kan bulaşmış insanlığın cenazesini kaldırmak için
ölü ruhların arasından geçer

Üfleyince geçmeyen acılar olur
En mahrem gizlerin döküldüğü müphemlere sakladığınız
Belki uyuyunca geçer diye gün doğumuna doğru dalarsınız
Uyandığınızda kaldığı yerden geçer

Bir kıskançlık falı hatırına çekilmiş yudumlar olur.
Sessizliğin gürültüsü duyulur çın çın
Hayaletleri bir heybet sarar...
Duvarların ardında iblisi bir hisle yontulmuş,
fısıltı tonunda başsız başsız fikirler geçer.
***
Artık son görevdir bu;
Kuyulara atılmak için omuzlara yükseltilmiş,
yıllarca yokuşlarını sırtladığı yaşamın kıyısından
yanık feryatlar eşliğinde
sessizce bir insan geçer…