Şiire Veda Şiiri - Sezgin Çetin

Bu son şiirim
Sana ve mayası orman, ağaç kokan
Beyazını yeşilden çalan
Bin bir göze dokunan sahte tutsaklığa…

Ne başka seferi var celallenişimin ne de
Gözlerinde seni arayışımın
Artık derin manaların köpüklerini
aramayacağım göz yaşlarımda
Salıveriyorum ben artık gemimi,
-defter yaprağından koparılmıştı
tek nüshaydı
üstüne tek bir harf kalmadı
silgi lekelerine mağlup biraz da yıpranmışlığı
birazda avuçlarımın teri ve hıncına
korkudan dümerlenip sığıverdi elimin ayasına -
çizgileri de kalmasın artık
-maviydi ve seni anımsatıyordu bana-
lif lif ayrılsın köklerinden
yosunlar kaplasın isterse bedenini
ellemeyin artık
batıran çoktan batırdı nasılsa…

sözlerin kaypaklığına sarılı kalemlerin
hasret, özlem vuslatında
sarıvermişti yine kor ateş
sigara dumanında üflenmişti şarkılara
anılar yaşanıyordu ama
yaş ve anmamış türkülerin sıfatına…

densizliğime bir daha çapa atmışım meğer
takılı kalmışım yine yalnızlığımın kayalığına

Maviyi sende sevmiş onu sen zannetmiştim
Mavi de seni seyretmiş yalnız sana “Yarrrrrrr” demiştim
Mavine doyamadım demiş,
Mavilerin de boğulmak, kaybolup gitmek…
Demiştim,dedim diyor…
Ve artık bir nokta koyuyorum
Virgüle hacet kalmadı.
Cümle tamamlandı.
defterde yaprak kalmadı

Gün gelir anlar da çağlar belki
Benim kıyılarımda açan bir kum çiçeği
Acar bir orman olur
Bir sıtma ateşi tutar, titretir
Uyutulmuş da olsa kömür ateşi
Usuldan bir rüzgar har eder, kül eder de
Bulunmaz artık bu sevdanın gemisi…