Şiir Yazmaya Veda Şiiri - Mustafa Erol

Şiire Yazmaya Veda

Çocukluk yıllarımda başladığım ve halen de devam ettiğim şiir yazmanın sonuna geldiğime inanmaya başladım artık. Oysa ben ölünceye kadar yazmayı düşünüyordum. Şiirlerimi kitaplaştırmayı düşündüğüm şu günlerde bende oluşan bu düşünce bir bakıma hayatımda deprem gibi bir etki bıraktı. Ama bu depremden haberi olması gerekenlerin haberi asla olmayacak.
Ortaokulda okuduğum yıllarda ilçe içinde yapılan şiir yarışmalarında kazandığım birkaç tane birincilik sayesinde şiir yazmaya hız verdim. O yıllarda ilçemizde yayınlanan yerel gazetelerde şiirlerim yayınlanmaya başladı. Daha sonra Konya’da yayınlanan gazetelerde de şiirlerimin yayınlanmaya başlaması bana bambaşka bir onur olmuştu. Takip eden yıllarda birkaç arkadaşla beraber “Yeni Çağ” isimli bir yerel gazete çıkarmaya başladık. Gazetemizdeki yazı ve şiirleri yetiştirebilmek için sabahlara kadar çalıştığımız çok günler olmuştur. Gazeteyi çıkardığımız tüm arkadaşlar aynı yıl üniversiteyi kazanmamız dolayısıyla gazetemizin yayını sona erdi. Ama biz bir bayrak açmıştık ve bizden sonra geride kalan arkadaşlarımız “Çağrı” isimli bir gazete çıkarmaya başlamışlar ve bizlere birer nüshasını göndermişler. Gazetenin içine bir not yazmışlar.”Erol abi, sizin bıraktığınız yerden biz başka bir isimle yeniden yayın hayatına girdik. Yazı ve şiirlerinizle bize desteklerinizi bekliyoruz.”İşte mutluluk böyle yaşanır.
Üniversite bittikten sonra Konya Postası Gazetesinde köşe yazarlığına başlamıştım. Artık şiirden daha ziyade gazete yazıları yazdığım günlerde bir gün ablamın eşi eniştem Mehmet SÜER ile oturuyorduk. Eniştem ortaokulda yazdığım şiirlerin olduğu gazeteleri getirip önüme koydu. Gazetelere bir göz attım ki ne göreyim. Yazdığım tüm şiirler eniştem tarafından saklanmış. Hayatımda pek çok yarışmada derece almıştım ama o an mutlu olduğum kadar hiçbir zaman mutlu olmamıştım. Şiirlerim çocuksu idi, basit idi ama benimdi ve saklanmıştı. Değer verilmişti. İşte o andan sonra ara verdiğim belki de bıraktığım şiir yazma işine tekrar başladım. Bu güne kadar da hep yazdım.

Eniştemin değer verdiği gibi şiirlerime değer veren olur mu diye bekledim durdum ve olduğunu görmedim işin açığı. Şiirlerimin olduğu gazetelerin en yakınım tarafından sıradan bir gazete kâğıdı muamelesi görmesi beni derinden derine yaraladı durdu yıllarca ama sesimi çıkarıp da bir şey söylemedim. Söyleyemezdim.
Şiirlerimi kitaplaştırmaya çalıştırmaya karar verdim ve bu kararımı ailemle istişare etmek ve onların manevi desteğini almak için akşam yemeğinden sonra üç kızım ve eşime durumu açtım. Yayınevleriyle görüştüğümü ve kitap için alternatiflerin olduğunu izah ederek bu alternatifleri ortaya koydum ve beraber değerlendirelim dedim.
Ben bu konuyu istişareye sunarken aslında fikir beyan etmelerinden ziyade böyle bir girişim için tebrik etmelerini, geç bile kaldı demelerini bekliyordum. Aldığım cevaplar şöyle oldu:
-“Şiiri severim ama mesela ben hiçbir zaman bir şiir kitabı alayım demedim”
-“Şiir kitabını kim alacak ki…
—“Hikâye veya roman olsa tamam da şiiri kim ne yapsın.
-“Tamam, basıldığını düşünelim nerde ve nasıl satılacak ve kim alacak.
Bunlar ve bu cümlelere benzer daha nice cümlelere maruz kaldım bir anda. Tam anlamıyla sükûtu hayale uğradım. Oysa bana göre;
Şiir olmazsa şarkı ve türküler olmaz. İlahiler, gazeller, marşlar, kısaca hiçbir müzik türü olmaz. Şiir olmasa şerefle söylediğimiz İstiklâl Marşımız olmaz, Manilerimiz ve destanlarımız aktarılmazdı günümüze kadar.
Şiir nedir ki elbette bazılarına göre. Oysa şiir sever ve şairlere göre hayat anlayışıdır şiir. Ama işte derler ya sözün bittiği yer. İşte en de sözün bittiği yerdeyim şimdi. İçimden gelen seslerin hangisine evet deyip de uygulamaya koyacağımı bilemez haldeyim.
İçimdeki en galip ses, şu ana kadar yazdığım şiirlerin tamamının kayıtlarının bulunduğu defter ve kâğıtları yakıp, bilgisayar ortamındaki şiirleri delet tuşuna esir etmek, halen üyesi olduğum şiir ve edebiyat gruplarına sessizce veda etmektir. Bir terzi düşünün en yakını olan insanlar onun diktiği elbiseyi beğenip sırtına giymezlerse kim beğenir ki. Bundan sonraki günlerde şiir konusunda eskisi kadar başarılı olabileceğime hiç kanaatim de yok kendime güvenim de yok. Ne güzel sözdür “marifet iltifata tabidir. “ sözü. İltifat görmeyen başarıların her zaman örselendiği düşüncesindeyim. İşte bu açıdan hayatımdaki en büyük ve en önemli felsefem “GÜZELLİKLERİ GÖRMEKTİR.”Hatta beğenilmeyen ve kim alır ki şiir kitabını sözüne muhatap olan şiirlerimde bu felsefeyi şiirleştirdim.
Hani bir atasözü vardır. “Tilki dağa küsmüş ama dağın haberi olmamış.” derler. Evet, burada tilki pozisyonunda olan benim ve dağa yansıtmayı düşünmüyorum içimdeki beni yiyen düşüncelerimi. İçi kan ağlarken bile yüzü gülemeyen insandan şair olmaz diye düşünüp teselli oluyorum ne yapayım…
Sıradan hayat yaşayanların hayatı boşuna yaşadıkları düşüncesine sahip bir insanım. İşte bu yüzden sıradan bir hayat değil bazılarına göre ter olan şeyleri yapmaktan hep mutluluk duymuşumdur. İnşallah yine sıra dışılığımı gösterir de her şeye rağmen şiir kitabımı çıkarırım diye kendi kendime dua ediyorum.

Şiirden sıkılanlaradır bu müjdem.
Sevmediniz şiirlerimi siz madem.

Artık şiirlere veda ediyorum.
Sanırım ömrümü feda ediyorum.

Çünkü şiir benim için hayat demek.
Helal olsun ona verdiğim tüm emek.

Şiir kırılan hayallerin sesidir.
Şiir şairin yegâne nefesidir.

Mustafa EROL