Şiir Yanığı Şiiri - Özge Özgen

Kalbimi ilerleyen bir tarihe bıraktım
Bu aralar kuş olup uçmayı bile
düşünüyorum

Bütün bu yükseklik korkularımla
yüzleşmek
iyi gelebilir bana

Hem benim ellerimde şiir yanığı var
Güvercinim
Bu sebepten,
kalbimdeki ritmik sayısını kısaltım

İçimdeki şiirleri de ucuza
bastırdım

ben anamın dikiş makinası gibi ,
yazıyorum bu satırları
Her yanımdan ağır hasarları nostarjik
sesler çıkıyor

-Eteğim fosforlu olsun anne-
Yoksa bir anlami kalmaz bu hayatın

Herkes gibi benimde uykusuzluk
prömlemlerim var

Biliyorum,
Hep bu bozuk makine yüzünden
Oluyor bunlar

Sanırım bu evde suyla çalışan tek şey benim

Her yanım ondan kireçli galiba

Bu yüzden işte hayatımdan acıkmayı da çıkardım

Bazı tuhaf şeyler oluyor
bu odada
Sanırım acilen kanat takıp uçmam gerektiğini
kalbime anlatmam lazım

Bu mektubu yazmamın sebebi de bu

Hem ne gerek var bu gürültüye

Neyse bundan sonra bol bol soğuk su içerim artık

Sessizliğimi de
Bu ses yığınına teslim ederim

Neticede gökyüzünü özlediğimi bilmiyor mu o

Bak, uzun zamandır tek ayak üstündeyim

Üstelik ben suya dokunmasam da
ellerimdeki bu yaralar
öyle acıyor ki

Anlayacağın, çiçeklerle konuşmayı
öğrendiğin o gün
insanları sevmeyi bıraktım

Hatta kendimi bile sevmeyi bırakmıştım
uzun zaman önce

Sırf insan olduğum ve içimdeki
bu gürültüye
sebep olduğum için

Şimdi kuşları sevdiğim gibi
Bir yer hayal edebilirim

Kedileri bile sevebilirim artık

Ne olsa bunun için geçerli bir çok sebebim var
Çok sebebim var

Şimdi anlatamam güvercinim
Anlatmaya kalksam
bütün şiirler burada
bir yol ayrımında yüzüme bakmakla kalmış
bir intihar dönüşümü gibi sayarlar beni

Ben, bütün bu yorgunluklarıma rağmen geçerli sebeplerden geçerken,
sen anla

Bu yüzden uyumayı bile yarına bıraktım ben

Ve nedense hayatımdaki ertelediğim herşey
benim kılığıma girip
Hidrofor gibi
garip sesler çıkartıyor
Hidrofor dediysem
Hidrofor benim odamda
Hep uyuyor, hep garip sesler çıkartıyor

Keşke gerçekten türkçe konuşan
ve ellerimi ısıtan bir Hidrofor olsa

Kelebek olmaktan,
ve birgün sadece birgün için yaşamaktan
öyle yoruldum ki

benim kimseye anlayamadığım yaralarım da bu işte,
Aslında ben
Kabuksuz yürümeye de alıştım
en acısıda
ben artık hayalini kurduğum
herşeyden
vaz geçtim güvercinim

Kanat takıp uçmaktan da vaz geçmeyi öğrendim bu iki ay içinde
Öğrendiğim herşey için bir kalp bıraktım buraya

Kanat takmak
kalbim için iyi olmayabilir tabi

Hem ben, ayaklarımı dişime takıp yürüyebiliyorum artık

İğnenin zırttttt dediği yer işte !

Ayağını ayağımdan çek

Güvercinim

Burası benim dikiş bölgem...