Şiir insanların engin gönüllerinde,büyük tesirler bıraktığı bir gerçektir. İslamiyet’ten önce sihirbazlar kadar şairlerde toplum üzerinde etkileri vardı.Cahiliye döneminde her sene Ukaz panayırlarında toplanan geniş halk kitleleri huzurunda, şiir yarışmaları yapılırdı. Yarışmalar da birinci olan şiir altın harflerle yazılarak, Kâbenin duvarına asılırdı. Fesâhat ve belâğat yönünden değer taşımayan şiirlere îtibar edilmezdi. Ancak yedi kişinin şiiri birincilik alarak Kâbe duvarına asılmıştı. Bunlardan en güzeli, İmri-ül Kaysa âit olanıydı. Bu şiir, Peygamber Efendimizin s.a.v. doğuşuna kadar asılı kalmıştı.
Ûmeyye İbni Ebi’s Salt’da o dönemin meşhur şairlerindendir.
Taif’in en güçlü şairi olduğuna, Araplar ittifak ederler.
Ümeyye İbnu Ebis-Salt bir ara Resûlullahın risâletine inanmış ve Medîneye hicretten önce Tâiften malını almak üzere Hicaza gelmiş.Bedire indiği zaman kendisine: Ey Ebû Osman nereye gidiyorsun? diye soranlara:
Muhammede tâbi olmak istiyorum! cevabını verir. Bunun üzerine:
Bu kuyuda ne var biliyor musun? derler. Hayır! deyince,
Dayının iki oğlu Utbe ve Şeybe, falan filanlar da kuyunun içindeler! derler. Bunun üzerine öfkelenerek devesinin burnunu kesip, elbisesini yırtar, ağlar ve Tâife gider, orada ölür.Tarihçiler kâfir olarak öldüğünde ittifak ederler. İbnu Hacer Sahibu’l Mirat’da böyle kaydetmiştir.
sevmek gibi gidiyordu kadın
adının anlattığı,canın teni yakmasıydı,
bir bulut evet ama aslolan
bulutun suyu yağmasaydı...
