Şiir ve Sen Şiiri - Duygu Yılmaz

Seni nasıl sevdim anlamadım, yaz yağmurlarıyla ıslandı benliğimve sen hastalığım oldun.Küçücük bahçede kocaman kalplar olduk sonra
nasıl bağlandığımı bilmezken sana izler olmuşum adımlarını bile.Sana isminle seslenmek isterdim, içimden geldiği gibi öylece..Herşeyiyle hasretim şimdi sana ismine bile..Sesine, gülüşüne, şiirine..Biliyorum...Ki seninle içip içip efkarlarımızı sızmıştık sevdanın en ücra köşesinde.Ve sen karanlık sebebim! Sen uyuduğund saçındaki melekleri okşadım sen duymadın ve hayaline sızdım belkide hayalindeki yalnızlığını bitirdin...Hayat gerçekten de oyun mu senin için bilmek istiyorum.Sen de beni anıp okuyormusun ikimizin şiirini.Seninde içindeki derinliklerden sevdaya isyan etmek geliyormu? Seninde yüreğin susmak bilmiyormu bir volkan gibi ve bilmek istiyorum o zamanlar seninde gözlerin gözlerime her değdiğinde için çiziliyormuydu? Zaman her kanayan yaarya ilaçtır derler ve de uzaklık her şeyi unutturur derler ama yalan! benim için böyle olmadı bu! Soğuk şehrindeki gecelerinde sildim kanayan yaralarımı ve hiç resmin kalnadı bende.Bakışlarımla eskittim bendeki tüm resimlerini.Melekler getirdi haberlerini bana.Efsunlu tütsülerle yolladım dualarımı.Sevdam, ateşim, duam, özgürlüğüm, insanlığımsın benim.Fırtınada durgunluğum, ateşte serinliğim, gecede aydınlığımsın benim.Ey yarim! Şehrine göçen her güvercinle kanayan yaramı, şiirimizle yolluyorum sana! !