Şiir Vardı Yaşamın Burçlarında

Şiir vardı yaşamın burçlarında;
Kırmızı gözlü baykuşların
Gündüzleri mıhlanan bakışlarına
Kör eden bir güneş gibi indi.
Akşamın uzaklaşan kızıllığında
Gecenin yıldız yıldız
İnen mehtabında,
Mehtabın ayında ve onun
Yakamozlarında
Dize dize dansediyordu,
Bir ozanın deyimiyle
Şiir 'iktidara yürüyordu'.
Gülün tomurcuğunda
O kırmızı yanaklarında,
Ya da sarı benizinde,
Karanfilin o mest eden kokusunda
Kardelenlerin dağbaşlarında
O boynu bükük duruşunda
Ve bir sevgilinin içten ağlayışında
Ve gören gözlerimizin her renginde
Ve yalnızlıklarımızda,
Acılarımızda ve özlemlerimizde
Şiir vardı
Kanayan yüreklerimizde.
Şiir vardı yaşamın burçlarında;
Ve o binbir sıkıntımızın yokuşlarına
Bizi teselli edebilmek için
Yol boyu yürüyordu.
Bazen anlatmak isteyipte
Anlatamadıklarımızın
İmdadına yetişerek,
Bir sevgiliye dil dökerek
Ve gülümseyerek ağlayan yüzümüze.
Elleriyle okşar gibi yüreklerimize
Bir ana şefkatiyle dokunuyordu.
Ormanların o heybetli duruşunda
Çağlayanların o çağıldayan sesinde
Denizlerin sahilleri yalayışında
Güneşin her doğuşunda ve batışında
Şiir vardı...
Şiir vardı yaşamın burçlarında;
Bir hüzzam şarkının o hazin güftesinde
Kuşların cıvıl cıvıl neşesinde
Kozmik uğultunun yaklaşan nefesinde
Şiir vardı
Tanrı'nın o kutsal sesinde
Ve evrenin tam ortasında...

Ahmet TIĞLI 14.8.2006 (Sevgi Merdivenleri)