Şiir Toplayan Rüya Yolcusu

Bir gece vakti, yıldızların cebine doldurduğu
Kırık dizelerle yola çıktım
Ay, pusulam oldu; gölgeler, yoldaşım.
Her rüya, bir şiirin kapısını araladı sessizce…
Yol kenarında duran saatler, zamana küskün,
Kum taneleri dökülüyordu avuçlarımdan
Her biri, düşmüş bir mısraydı belki de.

Sözcüklerinizden tohumlar ektim şiir bahçesine,
Her mısra, bir çiçek gibi açtı karanlıkta.
Kitapların arasında kaybolmuş uyku kelebekleri,
Kanat çırptıkça döküldü avuçlarıma dizeler…
Bir çocuk gibi topladım onları titreyerek,
Sanki her hece, yıldızlarla yazılmış bir mektup
Okumaya korktum, yüzümü yaktı ışığı.

Siz ki, mürekkeple dans eden bir fırtınasınız
Rüzgârınızda savrulan her hece, bir rüya parçası.
Susku, gölge, ışık… Hepsi sizin dilinizde,
Bir nehir olup aktı kâğıda
Kıyısında yürüdüm, ayak izlerim suya karıştı,
Her dalga, bir mısra taşıdı okyanusa
Ben, şiir toplayan yolcu, kumsalda bir kabuk kaldım.

Artık biliyorum:
Rüyalar, harflerin arasında saklı,
Şiirler, uykunun kıyısında biriken çakıl taşları.
Topladığım her kelime, bir yıldızın sönüşüydü
Avuçlarımda parıldayan küller…
Siz sorun diye, ben topladım
Bir avuç yıldız, bir demet sessizlik.

Ama asıl yolcu sizsiniz:
Kelimelerin labirentinde dolaşan,
Şiirin kendisini arayan…
Ve bulduğunuz her dize,
Kaybettiğiniz bir rüyanın izidir.

Rüya yolcusu, şiirleri toplamaz aslında…
Sadece kaybolmuş parçaları birleştirir.
Belki de şiir, tam da o kayboluşun adıdır.