Şiir Şiir Ayağa Kalkacak Anılarım!

Ben hep özlemleri ortaya döktüm yüreğimden..
Kaybolan mutlulukların ardından yaktım ağıtlarımı..
Güneş batarken..
Gün dönerken.. geri dönmeyişleri ezberledim..
Dönülmeyen yollarda hep seni gözledim..
Oysa öylesine seninle dolu ki bu yürek..
Öylesine sen olmuşum ki..
Öylesine tenin tütüyor ki..
Söyleyememenin acısı kanatıyor içimi..

Biliyorum ki senin de kanıyor yüreğin..
Biliyorum ki sen de ben gibisin..
Sen de yarım kalmışlıklarla, kendini yaşıyorsun..
Başlamadan biten.. Tutkulu gecelerin nöbetindesin..
Şaşkınlıklar sarmış tüm bedenini..
Alev alev ben yakıyorum hücrelerini..

Özlem türküleri söylüyorsun belki de..
Kadeh kadeh içiyorsun.. o çok sevdiğin gözlerimi..
Emelindim.. kavuşamadığın..
Hayallerinde kaldım.. gerçeğin olamadım..

Ben hep seni sen olarak bende yaşadım..
Silemedim senden kalan izleri..
Yok.. yok.. silmek istemedim..
Sen uzaklarda, ben uzakların kahrolası soğuğunda
Seni özledim.. seni aradım..
Delicesine arzu nöbetlerinde
Açmazlarda, çıkmazlarda, kör kuyularda kaldım..

Bitsin dedim.. böylesine yokoluşlar..
Çareler ürettim.. olmazlara sımsıkı sarılıp..
Ben gibi baştan sona özlemleri yaşa istedim..
Seni mahkum ettim bensizliğe..
Oysa.. Prangalı mahkumundum.. ömür boyu..
Farkına varamadım..
Geç kalmışlığımın.. her sensizliğine uyanışımda..
Bunu anladım..
Ama inkarları yaşadım..

Şimdi şiir şiir ayağa kalkacak senden kalan anılarım..
Yarınlar, yarım yamalak düşlerde olacak..
Sen.. bensizliğin acısıyla..
Ben yaşanmamış yaşanmışlıklarımla..
Gün sayacağız.. ömür tükenirken..
Kimbilir belki bir gün..
Sen benden.. ben senden habersiz..
Tıpkı yarım kalan aşkımız gibi..
İkimiz de yokolacağız..
Sensiz ve bensiz..