Issız Adamın Aşkı Şiiri - Özgen Öz

Sessizim…
Bir rüzgâr gibi geçiyorum insanların arasından,
Kimse bilmez içimdeki uğultuyu,
Bir yanım çocuk kalmış hâlâ,
Bir yanım çoktan kül olmuş bir yangın gibi.

Geceleri en çok duvarlarla konuşurum,
Onlar bile bazen benden sıkılır,
Bir sigara, bir şarkı, bir anı…
Hepsi aynı kokar artık: yalnızlık.

Bir aşk adamıyım ben,
Ama kimseye anlatamadım bunu,
Çünkü sevdim mi,
Yüreğimi değil — ruhumu verdim.
Ve her seferinde biraz daha eksildim.

Bazen anlamsızım,
Çünkü çok anlam yükledim her şeye,
Bir bakışa, bir kelimeye,
Bir “merhaba”ya bile sonsuzluk sandım.
Ve sonra sessizliğe gömüldüm,
Tıpkı bir şehrin unutulmuş sokağı gibi.

Kimse bilmez,
Ben sevdiklerimin gölgesinde yaşarım hâlâ,
Bir fotoğraf, bir ses, bir koku —
Hepsi içimde yankılanır birer yıldız gibi.

Issızım, evet…
Ama bu ıssızlıkta bile aşkın izleri var,
Bir kadının gülüşünden kalan sıcaklık,
Bir vedadan artan soğukluk.
Bazen kendi içimde kaybolurum,
Birini değil,
Kendimi ararım aslında.

Bir aşk adamıyım ben,
Ama aşk bana hep zamansız geldi,
Ya ben erken vardım hikâyeye
Ya da o çok geç kaldı.
Ve hep ortada kaldı yüreğim,
Ne geçmişe dönebildi,
Ne de geleceğe yürüyebildi.

Sessizim…
Çünkü artık kelimeler bile yorgun,
Her “seni seviyorum”da biraz daha eksildi anlamı,
Yine de — içimden geçen her şey
Bir kadının kalbinde yankılansın isterim.

Belki bir gün,
Bir kadın gözlerimin içindeki yalnızlığı okur,
Ve sessizliğimi anlar…
O zaman ıssız değilim derim,
O zaman aşk, yeniden doğar içimde.

Ama şimdi,
Bir şehrin arka sokağında yürür gibi
Yavaşça geçiyorum hayattan,
Ne umudum var, ne de vazgeçişim,
Sadece içimde bir sızı —
Adını koyamadığım bir “sen”…

–