Şiir İşçisi Şiiri - Reşat Öztoprak

Bir de var olan ateşin
Ağır ağır pişirmesi etimi
Önümde uzanan sokağın içinde
Bir ışık kıpraşmakta
Güneşe olan özlemin rengi sokak lambaları
Gibi bir ışık
Bütün yosunlarından temizlenir deniz

Serilir önüme bir çiftçinin aksi olanı
Ortasına düşer yağmursuz soğuğun
Yılmış zaman, günden güne
Beni taşıyan bir kaç eşya
Ya hatırlarım ya hatırlamam
Bir kaç evin kapı numarasını
Yaşamanın bir numaralı kalıntısı, umut kırıntıları
Üstelik ateş
Gövdemin yarığından kopuk parçalardan kalma

Yılmış zaman
Sessizliğimi de sessizliğimde yaktım sonunda

Durmadan ben oluyor, ben olmayan her kalabalık
Yüzüm, astarım aynılaşıyor
Ölmeden hemen önceki bir hastanın
Kendini iyi hissetmesi gibi
Açabilsem iki dudağımı bir çığlıkla
Bir ağıt gibi
Bir küfür gibi fırlatsam kelimelerde yalnızlığımı

Ne kadar kaçsam aydınlıksız her yan
Ne kadar da aynı göğün
Havasını soluyoruz seninle
Yaşamak, uyanmak ve uyumak için
Şairim, işçisiyim yüreğimin
Günlere vurulmuş bir kaderin sessizliğiyim

Reşat Öztoprak