Burada da, başka edebiyat sitelerinde de gözlemlediğim bir gerçek var: Kalemler esaret altında! Bu düşünceyle, içtenlikle kaleme aldığım yazımı sizlere sunuyorum.
Şiirin özüne ihanet edilmiştir. Artık şiir, anlamını bulduğu gönüllerde değil, birbirini besleyen sanal menfaat ilişkilerinde yaşamaktadır. Oysa şiir, çıkarın değil vicdanın, beklentinin değil ruhun sesidir. Şair, alkış uğruna değil, içindeki gerçeği duyurmak için yazar. Ama şimdi? Şiir, hakikatin parıltısından uzaklaştırılmış, kalemin ucuna bağlanmış bir ödül sistemiyle yönetilir olmuştur.
İnsan, Platon’un mağarasındaki gölgeler gibi, şiirin gerçeğini değil, sadece yankısını duymakta. Gölgelere tapar gibi, parlayan her kelimeyi şiir sanmakta. Ama sahte ışık, gerçeğin yerini ne zaman aldı? Ne zaman kelimeler, hak ettiği için değil, geri dönüş alacağı için alkışlandı? Şiirin kıymeti, ses çıkaranların sayısıyla ölçülür oldu. Oysa en derin dizeler, bazen fısıltıyla başlar.
Nietzsche’nin dediği gibi: “Hakikatin değeri düşmüşse, ona biçilen bedeli sorgulamak gerekir.” Bugün şiire biçilen değer, onu en çok alkışlayan ellerin sayısıyla ölçülüyor. O eller ki, karşılığını almadan kıpırdamayan, içtenliğin değil, karşılık bekleyen hesapçılığın elleri.
Şiirin gerçek okuru, kelimelerin içine sığınandır. O kelimeleri tüketmek için değil, onlarla var olmak için okuyandır. Ama şiir, özgürlük arayışındaki bir kuş gibi, altın kafeste süs eşyasına dönüştürülmüş. Oysa şiirin doğası, kafeslere sığmaz. Şiir, övgü için değil, hakikat için yaşar.
Bir gün gelir de şiir, ait olduğu yere, yani yüreklere döndüğünde; bir gün gelir de yorumlar, ödünç alkışlar için değil, hak ettiği için yazıldığında… İşte o zaman, şiir gerçek anlamına kavuşacak. O zaman kalemler özgür olacak, kelimeler esaretten kurtulacak. O zaman, paraya göbek atan şiir değil, hakikate göz kırpan dizeler yaşayacak!
Demirlemişti eli kolu bağlıydı ağlıyordu
Dört bıçak çekip vurdular dört kişi
Yemyeşil bir ay gökte dağılıyordu
Deli cafer ismail tayfur ve şaşı
