Şiir Dediğin Şiiri - Esat Anık

Bazen gri bulutlu, biraz yağmur yüklüdür,
Sonra da şimşek olur çakar şiir dediğin.
Sözlerin ahengiyle gönüllerde yer eder;
Birinden diğerine akar şiir dediğin.

Kimi zaman kendine çeker divâneleri,
Kimi zaman ateştir yakar pervâneleri.
Büyüsüne kapılan döker dürdâneleri,
Duygunun zirvesine çıkar şiir dediğin.

Bazen çöl gibi sıcak, bazen su gibi serin.
Bazen yayla gibidir, bazen derin mi derin.
Bazen şâhikâsıdır hüzünlerle kederin;
Dilerse pek bileği büker şiir dediğin.

Bir şairde gurbettir, bir diğerinde vefâ.
Bir şairde hasrettir, başka birinde sefâ.
Sanki mıknatıs gibi; yaklaşınca her defa
Ruhları kendisine çeker şiir dediğin.

Kimi güneşli gündür, kimi soğuk bir evdir.
Kimi Pamuk Prenses, kimi öfkeli devdir.
Kimi nasihatnâme, kimi zorlu ödevdir
Zalime kâbus gibi çöker şiir dediğin.

Güzel şiir dediğin kaderine küsemez.
Geleceğe sarılır, ümidini kesemez.
Söz yerini bulmazsa rüzgâr gibi esemez;
Esince güller gibi kokar şiir dediğin.

Şiir: Sanki bir çığlık, ciğeri delen bir ses;
Şiir: Cennet'ten köşe, rayihâ veren nefes.
Şiir: Her zaman şiir.. Ve altından bir kafes;
Hicrânlı göz yaşları döker şiir dediğin.

Birliğedir daveti, sevgidir onun yolu.
Yesevî'den Yûnus'a uzayıp gider kolu.
Odur aşkın kaynağı, o sevdânın okulu;
İkilik totemini yıkar şiir dediğin.

Acı bir rüzgâr gibi eser, yakar, kavurur.
Kuru yaprak misâli ötelere savurur.
Bir sözle hedefini tam on ikiden vurur;
Yüreği tutuşturur, yakar şiir dediğin.