Şiir Şiiri - Nagihan Arslann

İki ruhum var ikisi de birbirine düşman
Beni har anımda gözyaşı ile kuşatan
Ben değildim savaşı başlatan
Anlasalardı kalmazdı ne dağ , ne taş ne de Umman .

Dudaklarımda son acı gülümsemeyle baktım
Etraf zifiri karanlıktı
Ama benim gönlüm
etraftan da karanlıktı

Kırık dökük bir aynayla baktım hayata
Bastığım her yer canımı acıttı
Acıdıkça gülümsedim .
Güldükçe parçalandım .
Güldüm , kül oldum
Ateşim toprak olmayı öğrendim .
Toprağımda yalın ayaklarla dolaşıyorum .
Herkes gitti ben ise şiir oldum 🌿