Sığınamadım Gölgene Şiiri - İsmet Barlıoğlu

‘Mum dibine ışık vermez.’ Demişler,
doğruyu söylemişler.
El-aleme neler yaptığını bilemem, anam-babam, bilemem
ama bana bir tutam ışık bile vermedin,
geceye çevirdin körpecik sabahlarımı,
bir sen aydınlatasın diye
boşuna bekletmişim
karanlıklarımı.

Sığınamadım gölgene bir ulu çınar gibi,
serinleyemedim kaynak sandığım sularında,
koklayamadım ıtır kokan saçlarını,
öpemedim körpecik ellerini,
bir hayrı-bereketi olmayan ömür içinde
gördüğüm her şeye benzettim
seni.

Yağmur yüklü bulutları sevdim, sensin diye,
yerdeki çimene, çiçeğe,
‘Uç’ Deyince; uçan böceğe benzettim.
O yüzden bağlandım kuşa, arıya
ve yalçın kayalıklara senin için seslendiğimde;
yanıtlayan
yankıya.

İçindesindir sanarak nice yaprakları araladım,
nice bir güllere eğilirken yaralandım,
nice sonbahar güneşlerinden sakladım hüznümü,
gözyaşlarımı nice bir mevsim kuruttum da yanaklarımda
seni ne uzağımda bulabildim,
ne
yakınımda.

(ZAMANIN BİR DAR VAKTİ isimli Serbest Şiirler 'inden > 61-62/100)