Sığınak Şiiri - Serpil Koçar

Sığınak

Seni sarmak isterim…
Hem tenini hem de kırılmış yanlarını,
Paramparça olmuş kalbimi bile saklamam,
Yeter ki sen bana “gitme” de bir kez.

Yaralanmakmış seni sevmek,
Ama hoşuma gidiyor, biliyor musun?
Canım acıyor, yine de elim hep sana uzanıyor,
Günah kokun bile bana şans gibi geliyor.

Sen benim ömürlük limanımsın,
Fırtınalarda adını sığınak bildim.
Her nefeste biraz daha sana tutundum,
Şifa gibiydin, hem de en derin yerlerime.

Güven dedin ya bir gece,
O an dünya durdu sanmıştım.
Bir kelimenle yıkıldı duvarlar içimde,
Bir gülüşünle onardım bütün yaralarımı.

Sokak lambasının altında bekliyorum,
Yağmur yağıyor, adın dudaklarımda,
Pranga gibi bu şehir, sensizliğinle ağır,
Yine de dön diyorum, ben buradayım.

Korumak istedim seni,
Herkesten, her şeyden, hatta kendimden bile.
Ama meğer sevda korumak değilmiş,
Kendini usulca kaybetmekmiş sende.

Şimdi yazıyorum bu şiiri sana,
Bir yanım umut, bir yanım hüzünle dolu,
Sarmak isterim yine seni ne olursa olsun,
Çünkü sen,
Benim en güzel yaramsın,
Ve en sessiz şifam.