Sığınacak Yer Kalmadı Şiiri - Seyrani Göl

Bir kalbe sığmak isterdim
ama her yer doluydu.
Kimseye ait değildim,
kimse de bana ait olmadı.

Konuşacak bir omuz,
susacak bir bakış aradım
herkes meşguldü
kendi gidişiyle.

Bir masada yer açılmadı,
bir çay bile paylaşılmadı.
Yalnızlık,
adı konmamış bir misafir gibi
sandalyeme oturdu sessizce.

Düştüm mü?
Evet.
Ama kimse “kalk” demedi.
Yerde kalmak da
bir alışkanlık oluyor zamanla.

Şimdi ne sığınacak bir ev
ne de dönecek bir yüz kaldı.
İçimde ne varsa
susmayı öğrendi.
Ve ben,
konuşsam da
kimseye dokunmayan bir yankı gibiyim.

Artık sormuyorum,
kim kaldı, kim gitti diye.
Çünkü eksilmek de
bir tamlık biçimi bazen;
insan,
kendi yalnızlığına da
alışıyor bir gün…
S.GÖL