Sigaranın Döndürdüğü Şiirdir

benim bir acım var tüyden hafif
seninkini de ekleyince ağlamak oluyor oturuyor dibe
ve günler ikiye ayrılıyor:
sürurla sırdaş sabah ve hüzünle kaim gece

öncelikle
bir şey gizlediği belli bu sabahların
dünden bugünün bir farkı var
takvimler ve ölümler dışında
içime çektiğim bu havaya
aşina değilim.

dün ağlamak vardı bugün kar
havanın karardığı anlar
daha yükseğe ve daha derine kilitleniyor mercek yumurta
gece uyumazsam sabah ezanını duymam
unuturum ölümü
ama unutsam ölümü
ne kaybederim pırıl pırıl bir sabahı hatırlamadıktan sonra

-abi huzurevine gider mi
-...
-ab...
-gider dedim ya!

ah içimi okuyacak babayiğit yok mu bana
bakıp yazması zor oluyor sinirleniyorum
zaten anlamıyorum ne yazıyor
ne yazıyorum

adını duydum aldanışın
ters çevirdim fötr şapkamı
şımardığını gördüm kamyon arkalarında
şovunu apokaliptik bir kalıba döken apaşların
"yaşamak cebimizde kaldı, harcayamadık (üç nokta)"
ulan nankörler benim pantolonum cepsiz
sevdiğimin de cepleri delik
gösteriyor muyuz..?

ey derelere organize hayvan çanlarının sahte orkestrası
oluyor mu böyle bir aşağı bir yukarı
delikanlılığa sığar mı bir çocuğu oyuncaksız bir odaya kapatmak
bir topal ihtiyara tıkır tıkır işleyen gençliğini hatırlatmak
hiç yakışıyor mu kahrolası

koptu işte sabahın çelik teli
kederin sevinci kovalayan kör çocukları saklambaç oynuyor
birbirimden sıkıldım
acıma seninkini de ekliyorum sevdiğim
simbiyotik bir ahenk yakaladım hüznümüzde
sen yarım ay ben arsız gece
ben kara tabut sen toz toprak
gözlerin yumuşak
ve verevine kesilmiş bir mendil ellerin
uzağa uzatıyorum uzun uzadıya uzlaştığım huzursuzluğumu

usandım
bir ateş pahası susmak
ah susmak kanımı paslı bir hançer gibi yalıyor
kelimeler usangın dilimde dural bukağı
biliyorum
biliyorum bir kriz kapatacak yürekteki kırgın kontağı
kalp gizimizden öleceğim

hüzne bulaşık sigara ne işe yarar deme
acının döndürdüğü bir başı tersine döndürür bir nefes
durmasa da hayal ettirir hür sularda onan yüreği
bir elimde seni
bir elinde beni bitirecek geceyi...

fesleğenleri de anımsarız biraz kusmuk kokunca
gözümüzü hüzne doyuran toprağı da özleriz

şehirleri sövmek için yarattık güzelim
yavru bir hayalin genç ölümünde
hani derler ya sabah olunca geçer diye
geçmiyor miniğim geçmiyor
bir şey sakladığı yok bu sabahların
kandırıyorlar bizi
gerçek şu ki sabahın gizlediği
geceye hüznü hakim kılan
kokuşmuş bir karanlığın
çatlayacak tohumundan başka bir şey değil

bilemezsin harabe bir adamı
çünkü içine yıkılır insan
çünkü sabahı yoktur paramparça gececil yüreklerin

sürur aranmaz gözyaşlarının taşıdığı teknede
nasibimizde ne varsa onu yeriz
sonra gece
sonra sabah
bir gıcırdama bacaklarımızdan
bir zorundalık kandırılmaya doğru
iteler kırmızı vadilere kanık ruhumuzu