Sıfırıncı Şahıs Şiiri - Sümeya Bertan

Gözlerin gözlerime değince
Çoğunlukla dalgın
En fazla birkaç saniye
Boş bakışlarında kendimi arar
Kalbimde taşikardi, ellerimde tremor
Bazen nefes almayı unutarak
Beni görmediğini anlar
Felaketim olurdu ağlardım.

Ne vakit hastaneye düşse yolum hatırıma gelir
Tellerin ardından kuşları besleyişim
Üzerimizden bulutlar geçerdi
Her akşam terasta çay içer
Yine tellerin ardından şehrin ışıklarını izlerdim
Bir rüzgar yanaklarımı okşardı
Sen oturmuş sigara içer
Sürekli telefonuna bakardın
Üşürdüm içim ürperirdi
Felaketim olurdu ağlardım.

Akşamları bir ödev gibi her günün sonunda
İlaçlarımızı içer yatardık
Sen kalkıp doktor odasına gider
Bazen mutfağa, bazen terasa
Visitlere katılır, hastalarınla görüşürdün
Seni görmediğim, sesini duymadığım günler
Felaketim olurdu ağlardım.