Sierra Alone Şiiri - Emrah Demir

İki kere bilenmiş
elle, simli lacivert, şekilsiz, ağır
sırt dayamalık koca taşın üstünde
Hiçbir anlam ifade etmem taahüdünü baştan ve sevimsiz
ve itiraz kabul etmesiz yüze vuran
Gözleri, botları, çadır direklerini utandırıp, pişman eden zemininde
Sert ve yumuşak olmayan
beyaz, açık mavi, gri ve bi’ çay demlemellik vakitte siyaha dönen
adamları, kadınları, kurtları ve Yeti efsânelerini utanmazlıkla
bi’ hapazda gömen
Yüzde izler, kırmızı kabuk bağlama vaatli inlemeler bırakarak gelen
Elsiz, ayaksız ve tüysüz olduğunu bildirmeden
arkadan dolanıp sarıveren, önden tokadı basıveren
Uzatan, uzaklaştıran, usa taklalar attıran
İlk çivinin nemli sesiyle ümitsizliği boyna dolayan
İşte! orada, görüyosun sen de
Ölmeyeceğimiz yalanını gömmeye geldiğimiz yer
Sen, ben, kulbu çıkarılabilen tavalar, cep ısıtıcıları ve çalışmayacağından emin olduğumuz fenerle
Koptuk işte, şehir yok, şehir kelimesinin arkasındaki hiçbi’ şey yok,
metro durakları, yaya geçitleri, pazardaki pazarlık
sağımız, solumuz, önümüz arkamız kalabalık
İstediğin oldu işte,
Buradayız öpüşmek istedğimiz yerde
Tam da senin istediğin gibi hem, eser yok kar baykuşundan bile
Bak da bağır, bak da söyle
Sierra Alone!