Şiddete terapi Şiiri - Cevat Çeştepe

“o dediğinizden bende de bulunur biraz.
isterseniz kollarım fırlatır atar yumruklarını
yerlerden kristallerinizi süpürürsünüz.
bir daha kendinizi rüyanızda bile zor görürsünüz.
yada ayaklarımdan kopar gider tekmelerim
arapsaçına dönüverir düşünce sisteminiz.
kabuğu kırılmış ceviz gibi açıkta kalır beyniniz.
o dediğinizden yani, bende de bulunur biraz.”

ama bende birazda,
güneşin üstüme doğuşunun farkında olmak vardır
şöyle bir bahar yeli geçer gibi olur önümden
bana unuttuklarımı anlatır.
elimdeki kitabı katlarım hemen okuduğum yerden
biraz daha uzatırım öne doğru ayaklarımı
rüzgar karıştırır saçlarımı
burada deniz üzerine bin destan yazılacak aşk gibidir
gülerim her birinden bir damla gözyaşı döküldükçe

bir çiçeği koklamak gibi alışkanlıklarım gelir aklıma
koparmadan ama gülümsediği yerden
toprak bulaşır avuçlarıma.
ve bir kuşun kanatlarında kucaklamak gökyüzünü
özgürlük tutkusuna elimi bile değdirmeden.
gözümün önüne getirmek gülüşünü.
açık unutulmuş bir musluğu seyretmeye doyamam
ama suyun boşuna akmasına da hiç dayanamam
bilirim ki bu saatler çeşme başında bekleme saatleridir
hasretlerinin yolunu gözleyen gelinlik kızlarımın.

“yoksa bende bilirim şarjöründe mermi saklı namluyu
tam doğru yerden doğrultmasını alnınıza doğru
elimdeki balta çok can yakar üstüne varınca
yeter ki kan görmeye dayanıklı olsun bünyeler.”

ve sevebilmek gözlerinin içine bakınca sevdayı
ama bırakmadan hiçbir zaman aklın ucuna takılı kancayı
ne kadar korku ve gözyaşını sırtında taşırsa taşısın aşk
sonuçta yaşamın içine sağlam salınmış köke benzer
korkuyla korunurken, gözyaşıyla can suyu olur
yüreğiyle aşkı gerçekten okşayan her aşık şiddeti unutur.