Sidar Û Leyla Şiiri - Mehmet Yakışır

Sen gecesin, ben bir ağaç gölgesi
Varlığın kayboluşuma, varlığım kayboluşuna alamet
Uzaktan sevmek düşmüş benim payıma
Dokunamadan, koklayamadan, öpemeden
Gelişine yakın saatlerde sarar beni tatlı bir heyecan
Güneşe sırt çevirip olanca esnekliğimle ulaşmaya çalışırım sana
Ama nafile!
Kül Kedisi misali vakti gelende bozulur tılsımım
Veda ederken güneş, buz parçası gibi eritir bedenimi
Bedenimden sıyrılan ruhum özgürlüğüne kavuşur
Gün biter, benim mutluluğum katlanır
Gece sana kavuşmanın adıdır
Huzurun artması, yalanın azalmasıdır
Geceleri seviyorum, gece sen demektir!
Ay çehrendir, yıldızlar altın sarısı saçların
Yağmur gözyaşın, yıldırım öfken
Yağmur çiselese hüznün hüznüm olur
Sevdan yüklü hüzünler yüklenirim
Sen güzelliğinle ayıp örtensin
Ben dar bir alana hapsolmuş biçare mahkum
Kokunla mest olurum çıkan her rüzgar ile
Kayan her yıldızda bir tel saçın bana armağan
Toplayıp toplayıp ağacımın dallarına asıyorum
Ben her gece hayalini gerçek ediyorum
Gün doğumuna yakın en karanlık haline bürünüyorsun
Gitmenin mateminden mi?
Senin gitmen benim gelmem demek
Oysa ben gelmemeyi arzuluyorum
Her yolum sana çıksın
Varsın bedenim hiç olmasın
Ruhumla sevmek düşsün benim payıma