Sibelim ‘e Şiiri - İrem Aslan

Güneş yüzüne vurur utanırdı
Tenine değen her ışık yüzünde kamaşırdı
Sen ona dönme diye dua ederdi belki
Ama dönmelisin ,utansın güneş
Senin sıcağını, senin ışığını görseydi

Deniz ben güzel miyim ? derdi…
Dalgalar ayaklarına çarpmamak için direnirdi
İncinme diye itinayla sürüklenirdi belki
İçine baksaydı ,derinliğinde kaybolurdu
Kıskanırdı seni eminim,yerdi kendini,
Kalbinin Berraklığını görebilseydi…

Şiir olsaydın kıskanırdı tüm şairler
Kaleme düşen her satırda ,öyle güzel hisler
Ayak basılmamış kardan bir yol gibi
Soğuk kış günü bacası tüten ağaç ev gibi
Yuva kokardın,kucaklardılar şiiri

Öperdiler yazan parmakları,hatta ayak bileklerini
Herkes seni okusaydı, yazmak isterdi tutuşurdu kağıt gibi yürekleri…

Takıntı olurdun aşığın dilinde,
Bir çırpıda ezberlediği,söylediği…
Anlatmaya az kalırdı cümleler yinede delirtirdi mısralardaki gizemi
Haber başlıklarında bile adın geçerdi
“Dünyanın en güzel şiiri “

Peri olsaydın kırık kalpleri tamir eden
Bir üflediğinde tüm yaralar iyileşseydi
Bana bıraktığın o güzelim inzivaya
Duyan işiten tüm halk hücum ederdi

Ama yok işte ,sen eyy gül güzeli !
Sen ne güneş ne deniz ne şiir ne de bir Peri
Allah’ın tanımaya nasip ettiği kişilere görünen kişi
Onlar ne şanslı! ne müşerrefli !
ne mutlu ! ne sevgili
Allah’ın sevdiği kulu, hayatına değdiği herkese şeref huzur vereni
İyi ki tanımışım seni !
bundan bu gurur
bu haklılık, bu farklındalık kibir değil bilesin.
Sen Allah’ın lütfettiği en güzel mucizemsin !,,