İstanbul'un tüm ışıkları yanıyor bu gece
Onca aydınlığın arasında sen yine görünmüyorsun
Yine kayıpsın ve yine yitik; eskisi gibi
Sen hiç varolmadın ki:
Hep kalabalığın gölgelerini takip ettin
Sen hiç kendin olmadın ki:
Karalar bağladım,mendilleri yaktım yar..
Bir damla gözyaşım vardı,babamdan kalan
Onu da sana harcadım yar..
Sesleri birbir susturdum,konuşmadım
Dağladım gözlerimi,senden gayrısını görmedim
Senin kokunu duydum dün gece
Sarıldım sana başbaşa kaldım hayalinle
Öptüm,kokladım
Bir sen vardın dünya da bir de ben o anda
Kapatmıştık kapılarımızı
Darmadağın aşkımızı yaşıyorduk,sadece sen ve ben
İstanbul'da bir ışık gördüm dün
Gözlerinde bir ışık,
Parıldıyordu geceden,geceden...
Uzak bir şehirdin o zaman,en az İstanbul kadar
Kaybolan bir tarihtin,
Ben acılarımı hep yazdım, hep biriktirdim!
Onlarla gözümü kapadım,onlarla uyandım.
Sonra...
En ücra köşeme sakladım.
Orada tuttum, hiç çıkarmadım
Söz vermiştim kendime; sen geldiğinde çıkaracaktım.
Bak gül yüzlüm! Yıldızlar bizi çağırıyor
Dinle...
Bu sessizliği duyabiliyor musun?
Ben sensiz hiçbir şey duyamıyorum
Elim, kolum bağlı
Yürüdüğüm kaldırımlar o kadar uzun geliyor ki
'Dün gece seni gösterdiler bana cansız bedenini
ellerinde, yüzünde o hiç sevmediğin soğukluk…'
Susadım yine sana
İçip içip te kanmayacağım,tek şey sana
Susadım bu gece,varmaz sabaha
Muhtaçlığımı gizleyemem karşında
Dudaklarım çatlamıştır,kokunu duymak isterler bu son gece
Duymazlar mı hiç feryatlarımı
Nerede eşim,dostum
Ben yine başbaşa kalmışken kağıdımla,kalemimle
Taştı yine gönül hüznüm durduran yok..
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!