Seyyar Bir Gözyaşı Şiiri - Melih Coşkun

Bir adam yürüyordu
Eskimiş asfaltında şehrin
Bir seyyar satıcı,
Bir baba,
Kafasında yuvasının yarını
Yürüyordu yolları yararcasına
Yürüyordu aldırmadan devirdiği yıllara
Yüreğinde bir burukluk
Dizlerinde yılların ağırlığı
Beyninde ekmek kavgası

Oğlu Ankara’da okuyordu.
Siyasalda
Üç kuruş gönderebilmek için oğluna
Okutmak için oğlunu
Okutup
Kurtarsın diye onu
Bu karanlıktan, sefaletten
Yolları yararcasına aşıyordu
Seyyar arabasıyla
Yollar uzuyor, uzuyordu
Akşam oluyordu.

Onurlu geçiyordu akşamları
Alın teriyle pişirilen iki kap yemeğin
Gururuyla ve minnetle

Sabah oluyor
Topuklarını asfaltın yediği ayakkabılarını
Takıp ayağına
Düşüyordu yollara yine
Emeğinin gururuyla yürüyordu sokaklarda

Derken bir gün
O lacivert üniformalı adamlar
Göründü köşe başında
Göründüler
Emeğe karşı devlet hakkını savunmak için
Emekle, namusla kazanılmış üç kuruşun
Hesabını sormak için
Kaçmak istedi
Kaçamadı
Devrilirken arabası
Sanki yüreğini deviriyorlardı
Bir köşeye ilişti
İki damla gözyaşı süzüldü yanaklarından,
Yarını silindi gözlerinden
Oğlu geldi aklına
Nasıl bakacaktı şimdi yüzüne
Nasıl okuyacaktı
Nasıl kurtulacaklardı bu
Kokuşmuş karanlıktan

Kimse silmedi gözyaşlarını
Kimse sarmadı yaralarını
Her yanda insanlığını kaybeymiş yüzler
Boş bakışları içi boşalmış kalabalıkların

O kalabalıklar ki çoğu aç ve işsiz
O kalabalıklar ki bir o kadar suskun
Bakışları anlamsız

Ne zaman ki yürüyecek bu kalabalıklar
Bu gözleri yaşlı adamla omuz omuza
Ne zaman ki anlamlı bakmayı öğrenecekler
Ne zaman ki haykıracaklar
Gelecek diye,
Eşitlik diye,
Hürriyet diye,
İşte o zaman dinecek
Bu yaşlı adamın gözyaşları...

27 Ekim 2002
01: 18