Seyrüseferlikteyken Şiiri - Seyfi Karaca

Ev bark kurup,
Ateşleyip külünü korunu ocağın daha ne durursun,
Nikahı kesik devranı bozuk dünya ile evlensene
Vakit senden geldi geçmekte diyene dağ yol ve rüzgar
Haberin mi yok biz başımızdakini sallayıp savup savuşturmaya
Es be deli gönlüm havasını tutuşmuş kopmuşken aşkı mevla
Ve çalıp çığrışmaktayken gerek içerdeki çığlık gerek efkardaki saz ile söz
Dün ile yarının düğünüdür her yol kavşağındaki huzura sakin
Ve nazlı şirincelerle kutlu salıncaktaki seyrüsefere sonsuz devran
Bütün kaba inşaatlarını aşk ile örer dokur
Haberin mi yok sevgiyle özenmiş bezenmiş can şenliğine
Eker biçer dünya hayatı dört mevsim
Eler süzer ayıklar seçerek
el ele tutuşmuş gönül yakınlığını ve kalp yangınlığıdır,
Tasada sevinçte insan yarasına yaren yarısı
Duygudan düşünceden emsali güzellere çeyiz dizip
Çerçi gezip donatarak insan sılasından ay ve güneş yurdundan
Bakıştığı rüyasında birbirine unutulmuşları sevgili diye görüp
Kimi çöl çiçeği sürgün verenler ömrüne gurbet
Kimi henüz çağla kimi ezel gonca
İki dirhem bir çekirdekliği, vakte güne yar diyar bilmeler

Ocak / 22